Konuyu tamamlayan, ‘Ateistlere cevaplar’, ‘Hz Muhammed neden çok kadınlar evlenmiştir?’, ‘Kur’an’ın kaynağı nedir?’ adlı yazıları tavsiye ederiz.

.

 

Oryantalistlerin Hz Muhammed hakkındaki ithamları ve gerçekler

-Hz Muhammed’in samimiyeti- 

Oryantalistler Hz Muhammed’in maddi menfaat için Kur’an’ı yazdığını, amacının saltanat, makam, para ve dünyevi zevkler olduğunu ileri sürerler. Bu konu detaylı olarak ‘Kur’an kaynağı nedir?’ adlı yazımızda ele alınıp cevaplanmıştır. Bu yazımızda ise Hz Muhammed’in samimi, dürüst, dünyalık peşinde olmayan biri olup Kur’an’ı yazmadığını öve Kur’an’ın ilahi bir kitap olduğunu Hz Muhammed üzerinden örnekleri ile göstereceğiz.

“On beş asır öncesine gidelim, putlara tapılıyor, içki su gibi içiliyor, kadınlar satılıyor, zina son derece yaygın, güçlü zayıfı eziyor ve insanlar ölçüsüz, azgınca bir hayat yaşıyorlar. Böyle bir toplum içinde bir kişi çıkıyor ve insanları tek olan Allah’a ibadet etmeye çağırarak, yukarıda saydığımız tüm kötü alışkanlıkları bırakmaya davet ediyor. Bunu yaparken nasıl karşılık göreceğini de gayet iyi biliyor. Öldürülme tehlikesi ile karşı karşıya geleceğinin de farkında. Fakat o, Rabb’inden aldığı emir ile tüm bunlara bakmaksızın vazifesini yapıyor. İşin dikkat çeken yanı, bu zatın davet etmiş olduğu şeyler insan nefsinin arzuladığı şeyler de değil. Aksine nefsin zorlanacağı şeylere davet ediyor çevresini. Oruç var, zina yasak vd. İnsanların hem nefislerinin hoşuna gitmeyen hem de canlarını kaybetmesiyle sonuçlanabilecek olan bu olumlu tepkiye onları iten şey neydi? Öyle bir cazibe gücüydü ki, mali imkânları ile askeri gücüyle elde edilemezdi. Bu bambaşka bir şeydi, o kadar başka bir şeydi ki, savaşlarda onun ashabı ona bir zarar gelmesin diye başlarını ona yönelen okların önüne atıyorlardı. Bu o kadar başka bir cazibeydi ki, asırlardır ve bugün milyarlarca Müslüman, hep aynı aşkla bağlanmıştı ona. Müslümanlar sırf o yapmış diye, binlerce sünneti bir askeri disiplin edasıyla yerine getiriyorlar. On beş asırdır Müslümanlar ağızlarını içkiyi sürmüyorlar. İçki bulunan sofraya oturmuyorlar bile. Milyarlarca insan üzerinde oluşturulmuş olan bu etkinin Nübüvvet gücünden başka bir izahı olabilir mi? Bugün sigara kutularının üzerinde bile sigara içmek sizi öldürür yazıyorken pek de etkili olmuyor. Dünyada hiç kimse onun kadar sevilmediği ve sevilmeyecek. Hiç kimse onun kadar takip ve taklit edilmedi, edilmiyor. Bir insan eğer bu durumu kendi gayreti, kabiliyeti, imkanı ile elde edebiliyorsa neden bunlara sahip ve talip olan birçok insan için böyle bir şey söz konusu olmadı.” (Ömer Faruk Korkmaz, Sorun Kalmasın, s. 215-219)  

Maddi menfaat elde etmek isteyen bir insan, toplumda kökleşmiş, benimsenmiş yanlışlara (İçki, kumar, fuhuş v.b) savaş açıp, üstüne bir de maddi ve bedeni açıdan insana zor gelecek işleri (Namazdan oruç zekâta) insanlara zorunlu kılar mı? Amaç taraftar toplamaksa akla epey aykırı bir yöntem değil midir bu metot? Yoksa amaç ego tatmini ve krallık değil mi idi, ne dersiniz?! Amaç kendini yüceltmekse neden yazdığı (!) kitapta kendini defalarca (Enfal, 68; Tevbe, 43; Tahrim, 1; Tevbe, 80; Kehf, 28; Nisa, 105; Yunus, 42,99; Abese, 10) hatalarından dolayı azarlanıp, hatalarını ortaya döksün, yüzlerce yıl sonra bile okunmasına neden olsun? Hem ‘tek’ olmak varken neden tüm peygamberler arasında son sırada yer aldığını (Hatemu’l-Enbiya)  ilan etsin? Diğer peygamberlerin açığını sayarak kendini yüceltmek varken, kendi hatalarını ortaya döküp diğerlerini yüceltsin? Fetih suresi, 27. ayete bakıyoruz müthiş bir özgüven. Hudeybiye anlaşması ile Kabe’ye ziyaret yapılamamış ve görünüşte  Müslümanlar aleyhine olan bir anlaşma imzalanmıştır. Ama ayete bakıyoruz, ‘güven içinde başlarınızı tıraş etmiş ve saçlarınızı kısaltmış olarak, korkmadan Mescid-i Haram’a gireceksiniz.’ buyrulmaktadır. Bu ayeti kime güvenerek kitabına (!) koyabilmiştir? Mekke’de, o zor ve zulüm, işkence altında yaşanan 12 yılın tam ortasında inen Zümer suresi 39-40. ayetlerde de aynı kendinden emin tutum sözkonusudur: “De ki: Ey kavmim! Elinizden geleni yapın. Ben de yapacağım. Kişiyi rezil edici azabın kime geleceğini ve sürekli azabın kimin başına ineceğini yakında bileceksiniz!” Bu fütursuzca, kendinden emin tavrı her peygamberde görmek mümkündür. Mesela, tanrı kral olduğunu ilan eden firavun, Hz Musa’nın yüzüne karşı kendisini öldürme tehdidinde bulununca, Hz Musa tek başına onun yüzüne şöyle haykırır “Ben, hesap gününe inanmayan her kibirliden, benim de Rabbim sizin de Rabbiniz olan Allah’a sığınırım.” (Mümin, 27) Hz Resul’ün tek başına başladığı o zorlu yolda her zaman tek dayanağı Allah (azze ve celle) olmuştur! Şura, 10: “İşte o Allah benim rabbimdir; yalnız O’na güvenip dayanmışımdır ve daima O’na yönelirim.” Menfaat için, kral olmak için yola çıkan biri (!) şu sözleri neden insanlara söyler? “Ben de öleceğim, ben de insanım, Allah’ın hazineleri yanımda demiyorum, ben melek değilim, bende ‘sizin gibi’ vahye uyuyorum.” (Zümer, 30; Enam,50; Kehf, 110) “Beni Allah’ın bana verdiği makamın üstüne (Hıristiyanların Hz İsa’ya yaptığı gibi) çıkarmayın.” (Hanbel, III/154) Hazreti Muhammed, ticaretten siyasete, sosyal hayatın aile hayatına, hayatın her alanında, her kademede, her çeşit durumla karşı karşıya gelmiş; olumlu olumsuz, müspet menfi her türlü olayla karşılaşmış ama her zaman çizgisine, ahlakını, fedakârlığını, sevecenliğini muhafaza etmiştir. Zafer kazandığında,  mutlu olduğunda da; kaybettiğinde, üzüldüğünde de; toplum içinde de, ailesi arasında da hep aynı çizgiyi korumak, üstün niteliklere, ahlaka sahip olmayı gerektirir. Onu lider örnek şahsiyet yapan da budur. Okuma bilmeyen (Ümmi peygamber adlı yazımıza bakılabilir) bir kişi kitap yazacak (!) ilham aldığı iddia edilen kaynaklara bakıyoruz hepsi birbiri ile tezat  (Kur’an’ın kaynağı nedir? adlı yazımıza bakılabilir) Ayrıca ortaya konan eser (!) edebi ve şair dolu bir ortamda herkese meydan okuyarak, hadi bir  (tek sure veya ayet bile olsa ) benzerini getirin (İsra, 88; Hud, 13; Bakara, 24) diye çağrıda bulunacak, bu nasıl bir özgüven? Ümmi olan biri Kur’an’daki bilimsel ayetleri nasıl yüzyıllar öncesinden keşfetti (Kuran ve bilim adlı yazımıza bakılabilir) Romalıların yenildiği savaş daha tazeliğini korurken, bir kaç yıl içinde İran’ı yeneceklerini nereden bilebilir bir insan? Ebu Leheb’in imansız 15 yıl daha yaşayacağını nereden bilebildi? (Tebbet, 3) Kendi yazsa kitabı, en ihtiyaç duyduğu anda neden ayet indirmesin?! “İfk olayı, kıblenin değişmesi” konularında olduğu gibi. (İfk hadisesi ve ateistlere cevap adlı yazılara bakılabilir) Neden aylarca insanların konuşmasını engellenmedi ifk olayında, kıble için istekli olduğunu ayet açıkça ifade ederken neden yıllarca bekledi?! “Eğer Kur’an’ı kendi yazsa peygamberin davasının ilk anında evren, yaşam ve toplum hakkındaki yöntem, düşünce ve anlayışlarını anlatmaya başlamasını gerekirdi. Ne var ki, vahyin başlangıcı tevhide çağrı ile başlamıştır. Bütün bunlar olurken vahiy kesintiye uğradığı da oldu.” (Bakır el-Hakim, s. 38)

“Size ben, “Allah’ın hazineleri yanımdadır”, demiyorum; gaybı da (geleceği de) bilmem. “Ben bir meleğim” de demiyorum. Sizin hor gördüğünüz kimseler için, “Allah, onlara asla hiçbir hayır vermez” de diyemem. Allah, onların içlerindekini daha iyi bilir. Böyle bir şey söylersem, o zaman ben gerçekten zalimlerden olurum.” (Hud, 31); “İslam’ı inkâr edenler, “Bundan başka bir Kur’an getir veya bunu değiştir.” dediler. De ki: Onu kendiliğinden değiştiremem, ben ancak bana vahyolunana uyarım.” (Yunus, 15); “Gözlerin, dünya hayatının süsünü isteyerek Müminlerden başka yana sapmasın. Nefsinin arzusuna uyan kişiye itaat etme.” (Kehf, 28-29) “Peygamberimiz kıyametin ne zaman kopacağını bilmediğini Kur’an’da açıkça ilan etmektedir. (Ahzab, 63) Aynı şekilde ruh hakkında da kendisine sorulan sorulara pek az bilgiye sahip olduğu şeklinde cevap vermiştir.” (İsra, 85) Hz Muhammed, günümüze kadar bile hala içeriği çözülemeyen bu konularda zaman kazanacak cevaplar verip neden rakiplerini susturmamış, ellerine koz vermiştir?

Bu açık sözlülük, öz güven ve Allah’a olan itaat-bağlılık! Bu kişi mi yalancı (!)

“Batıdaki Hz. Muhammed imajı, aynı zamanda Kur’an ve İslam imajıdır.” (Özcan Hıdır, Batı’da Hz Muhammed imajı, s. 19, 22) Çünkü Norman Daniel’in dediği gibi: “Biz en fazla mesaimizi (Hz) Muhammed’in peygamber olmadığını ispat üzerine yoğunlaştırdık. Zira o peygamber değilse Kur’an’da vahiy olmayacaktı.” (Hıdır, s. 21) Eğer Muhammed (as) peygamber değilse Kur’an’da otomatikman saf dışı bırakılacaktır ve amaç ta budur!

“Oryantalistler, dönemin ruhuna, ideolojilerine, inançlarına göre, oldukça fazla fanteziler, ideolojiler, tiplemeler üretmiştir ki, bunlar gerçek tarihteki İslam peygamberi değildir.” (M. Di Cesari, The Pseudo-historical Image of the Prophet Muhammed in Medieval Latin Literature, De Gruyter 2012, Giriş, VII) Anton Wessels: “Biz batılılar, Ortaçağlardan bu yana bize sunulan (genelde negatif) bir Muhammed imajına sahibiz. Yapılan tasvirlerin gerçek kaynaklara dayanmayıp, temel olarak apolojetik/polemik bir amaca hizmet ettiği çok açıktır.” (A. Wessels, Modern Biographies of the Life of the Prophet Muhammad in Arabic, Islamic Culture, XLIV/2, 1975, s. 99-105) “Hz Muhammed’in hayatı bütün yönleri ile alaya alındı, olaylar az veya çok abartıldı, neredeyse tanımayacak derecede çarpıtıldı, sağlam ve güvenilir bilgi planlı bir şekilde çürüğe çıkarıldı. İslam’ı “bazen sırf eğlence için, daha çok da kilisenin yüksek gayeleri için” yalan yanlış anlattılar.” (N. Daniel, Islam and the West, s. 244) İslam düşmanı Rudi Paret bile Hz Muhammed’in “İnsanî büyüklüğünü ve gururdan tamamı ile uzak olduğunu” kabul eder. (Paret, Kur’an üzerine makaleler, s. 119,137) O “Hz Muhammed’in hayatı, çok az insanın dayanabileceği mücadele ve zorluklarla geçmiş, Kendisi saraylarda yaşanmamış, içkili eğlence partileri düzenlenmemiş” (Selçuk Kütük, Deizm, s. 263) ve “Hayatının yarısı açlıkla geçmiş, hiçbir zaman servet sahibi olmamıştır.” (Adnan Şensoy, Ey misyonerler cevap verin, s. 113) hatta “Medine’ye göç ederken ona zulmeden insanlardan bazılarının emanetleri hala kendisindeydi.” (Cüneyt Avcıkaya, Kolaycılığa kaçmanın adıdır deizm, s. 106)

Tevbe 43: “Allah seni af etsin. Onlara niçin izin verdin?” mealindeki ayet Hz Muhammed’in yaptığı bir yanlışlık gözler önüne serilmektedir. İsra, 73: “Allah, Hz Peygamberin müşriklere az da olsa bağlanma tehlikesi geçirdiğini beyan etmektedir. Ahzab, 37: “İnsanlardan korkuyordun.” demektedir. Görüldüğü gibi Hz Peygamber kendisine gelen vahye müdahale bile edememektedir. Kur’an’ı Hazreti peygamberin kendisi yazsaydı, niçin Hz Peygamber içinden geçirdiği böyle olumsuzluğu deşifre ederek kendini sabote etsin? İsra, 86. ayette, “Gerçek şu ki, biz dilersek sana vahyettiğimizi ortadan kaldırırız; bundan sonra da sen bize karşı güvenip dayanacağın birini bulamazsın.” denmektedir. Davasını şahsi menfaatler elde edebilmek için insanlara kabul ettirmeye çalışan bir insanın kitabına, ‘dileseydik sana vahiy ettiğimizi ortadan kaldırırız’ şekilde bir cümle yazmasındaki sebep nedir? Abese, 1-10. ayetler:” Yüzünü ekşitip başını çevirdi.  Görme engelli o kişi geldi diye. Ama (ey Peygamber!) Sen nereden bileceksin, belki o kendini arındıracaktı. Yahut o bir öğüt alacak, bu öğüt kendisine fayda verecekti. Sen ise kendini her bakımdan ihtiyaçsız görenle ilgileniyorsun. Onun arınmamasından sen sorumlu tutulmayacaksın ki! Gönlünde Allah korkusu taşıyarak koşup sana geleni umursamıyorsun!” Hz Peygamber yanlış bir hareket yapmıştır. Ancak bu sadece bir an için boş bulunarak, anlık olarak ortamdan rahatsız olmuştur. Ama hemen Allah’tan âdete azar işitmiştir. Bir anlık dalgınlıkla verdiği böyle bir tepkiden ötürü kimse kendi kendini bu şekilde eleştiremez. Böyle tenkit insan psikolojisine tamamen aykırıdır! Kasas, 56. ayette Allah, ‘Kendi izni olmadıkça Hz peygamberin bile kimseyi hidayete erdirmeye gücü yetmeyeceğini’ bildirmektedir. Kendini lider, önder yapmak için kutsal kitap yazdığı iddia edilen bir kişi, “Sizi cehennemden kurtarırım!” neden dememiştir? Uhud savaşında Hz Hamza şehit edilmiştir. İşkence yapılıp, çiğeri çıkarılmış, kulak ve burnu kesilmiştir. Hz Muhammed buna çok üzülür ve aynısını onlara yapacağını söyler. (Vakıdi, I/290; İbni Hişam, II/95; Taberi, II/528) Ama nazil olan bir ayetle (Nahl, 126) intikam almasının önü kesilir. Hz Muhammed kendini zora sokacak ve intikamını alma sözünü geri aldırtacak ayeti neden Kur’an’a yazsın? İnsanları kandırmak için ilahi kitap uyduran (!) bir insan yazdığı (!) esere şu ayetleri neden eklesin?: “Hiçbir şey hakkında sakın ‘yarın şunu yapacağım’ deme! Ancak, ‘Allah dilerse, inşallah yapacağım’ de. Unuttuğun zaman Rabbini an ve ‘Umarım Rabbim beni, doğruya daha yakın olana eriştirir’ de.” (Kehf, 23-24); “ Eğer, biz sana sabır vermeseydik, neredeyse sen onlara birazcık meyledecektin. O takdirde, muhakkak hayatın da, ölümün de azabını sana kat kat tattırırdık. Sonra, bize karşı kendin için hiçbir yardımcı bulamazdın.” (İsra, 74-75)

“Kur’an’da Hz Muhammed’in bazı hataları da düzeltmiştir. Kitabı uydursaydı, kendisi ile ilgili inanılmaz insan algısı oluşturmak için Kur’an’ı kullanması beklenirdi. 197 Abese:3, 7, 10: Tevbe, 43; İsra, 73-74; Enfal, 63 gibi Kur’an’daki ayetler Hz Muhammed’in hataları söyler ve bu ayetler O’nun Kur’an ile ikaz edilen, uyarılan bir insan olduğunu ortaya çıkarır. (Caner Taslaman, Neden Müslümanım? s. 198) Hz Muhammed, Allah’ın elçiliği vazifesine sıfırdan başlamıştır. İlim, siyasi güç, insan kaynağı ve  ekonomik güç açısından, hepsinde sıfırdan görevine başlamıştır. Hz Muhammed’in yaşadığı bölgede ve dönemde bir felsefe okulu da yoktu. Bir gözlemevi vasıtası ile evreni anlama çabası da yoktu. Hz Muhammed’in yaşadığı bölgede devlet tanımına uygun bir siyasi yapı da yoktu. Hazreti Muhammed’in düşmanları bu ‘Kur’an şehrin ileri gelenlerinden birisine indirilseydi ya’ (Zuhruf, 31) demişlerdir. Hz Muhammed, sıfır noktasındaki bir yetim olarak vazifesine başlamıştır. O dönemki Araplar dinlerine bağlı cahil bir toplum idiler. Hz Muhammed radikal bir dönüşüm gerçekleştirmiştir. (Taslaman, s. 171-172) Lamartine, ‘Eldeki araçların kıtlığı, ulaşılan sonucun büyüklüğü bir kişinin dehasının ölçüleri ise, tarihteki hangi insan Muhammed’e bu hususta kafa tutabilir?’ demektedir. (Histoire de la Turquie, I/112) Kur’an tüm evrenin sonunun geleceğini iddia eder, bu iddianın bilimsel açıdan doğruluğu Hz Muhammed’in döneminde anlaşılamamıştır. Birçok kimse, Hz Muhammed ile alay etmiştir, menfaat için yalan söyleyen bir kimsenin böyle bir iddiada bulunması değil, bulunmaması gerekir! Bu bilgileri başkasından aldığı iddiası da geçersizdir. (Taslaman, s. 177) Hz Muhammed birçok zaferine rağmen sade yaşantısından vazgeçmemiş, yaşamını değiştirmemiştir. (Taslaman, s. 190) Hindistanlı psikolog ve felsefeci Koneru R. Rao, ‘Şartlar değişti ama Allah’ın elçisi değişmedi, zenginlikte ve yoksullukta aynı kişiydi, aynı karakteri sergiledi.” demektedir. (Rao, Muhammed the Prophet of Islam, s. 24) O hasırda uyumuş, elbiselerini yamamış ve ‘ben kral değilim, sadece sizden birisiyim’ diyerek (Beyhaki, Delailü’l-Nübüvve, I/274) sıradan bir yaşamı tercih etmiştir. O, en güçlü zamanında üstün cesaret ve fedakarlık, en güçlü zamanında örnek tevazu ve sadelik göstermiştir. Tüm bunlar menfaat elde etmek için, insanları aldatan veya akıl sağlığı normal olmayan birisinin benimseyeceği davranışlar değildir. Hz Muhammed aynı zamanda ilettiği mesajın titiz bir uygulayıcısı idi. Kur’an’da Hazreti Muhammed’in ismi 4 kere geçer, buna karşılık Hz Musa 136, İsa 25 kere geçer. Hz Muhammed’in babasından ve annesinden Kur’an’da hiç bahsedilmez. Hz İsa’nın annesi hazreti Meryem’in ismi Kur’an’da 34 kez geçerken çok sevdiği eşi Hz Hatice’nin ve oğlu İbrahim’in küçük yaşta ölümü onu çok üzer ama bunlar Kur’an’da yer almaz. Çünkü Kur’an şahıs değil, Allah merkezidir. (Taslaman, s. 192, 195) Muhammet din uydursaydı, kendi ait olduğu cinsi ve sınıfı kayıran, ayrıca İslam’ın ilk muhataplarının ileri gelenlerinin rahatça kabul edeceği bir din uydurması gerekirdi.” (Taslaman, s. 305)

Hz Muhammed’e “İslamiyet’e davetten önce herkes ona saygı gösterirdi. Bu sebepten sosyal statüsü büyük idi. Hatice’ül Kübra’nın servetiyle ticarete başlamıştı, bununla da, büyük bir servet elde etti. Ömrünün sonuna kadar bu servetle rahat geçinebilirdi. Kendisini bütün bu eziyetlere sokmaya lüzum yoktu. Peygamberliğini ilan ettiği zaman birçok düşmanlar ortaya çıktı. Akrabalarından birçok düşmanlar edindi. Eğer onun daveti Allah’ın emriyle olmasaydı, bir insan olarak bütün bu eziyetlere ve zahmetlere katlanamazdı. Amcaları ve yakınları, “sen bizim milletimizin arasına ayrılık soktun, cemiyetimizi birbirine düşürdün, bu işten maksadı nedir? Maksadın mal toplamaksa, eğer yönetime geçmekse, kadınsa hepsini verelim.” Diye teklif edince cevabı, “ben menfaat için sizleri davet etmiyorum.” (Operatör Doktor Mehmet Ali Derman, Çürütme (reddiye), s. 38-39) olur.  “Bütün Arabistan kendisine itaat ettiği halde, evinin bütün işlerini bizzat kendisi görürdü. Elbisesinin söküklerini bile kendi dikerdi. Yemeğini hizmetçi ile birlikte yerdi. Muhammed’in kurduğu birlik Bizans imparatorunu hezimete uğrattı. İran saraylarını yok etti. Zerdüşlü tarumar etti.” (Operatör Doktor Mehmet Ali Derman, Çürütme (reddiye), s. 79)  Ayrıca, “Hz Peygamber salt lider gibi davransaydı, 10 yıl kendisine zulmeden şehrinden ayrılmasına sebep olan, hicret ettiğinde de kendisini rahat bırakmayan Mekkeli müşriklerden İntikam alırdı.” (Prof. Cağfer Karadaş, Kafama takılanlar 2, s. 109) Aksine Resulü Ekrem Efendimiz, aşırı sevgiden dolayı kendisine secde etmek isteyen bir kimseye sert tepki göstererek izin vermemiştir. (Ebu Davut, Nikah, 40) Şu ayetlerdeki samimiyet, dürüstlük, davaya bağlılık ve içtenliğe bakar mısınız? “De ki: “Ben kendim için, Allah’ın dilediği dışında ne bir fayda elde edebilirim ne de zarardan kurtulabilirim. Eğer gaybı biliyor olsaydım elbette bundan çok faydalanırdım, başıma kötülük de gelmezdi. Ben yalnızca inanan bir toplum için uyarıcı ve müjdeleyiciyim.” (A’raf, 188)

Ebu cehil Hz Muhammed’e, ‘Biz seni yalanlamıyoruz. Fakat senin getirdiğin şeyleri yalanlıyoruz.’ demiştir. (Taberi, tefsir, III/246; Tizmizi, Tefsiru Sure 6) Kavmi, Hz Muhammed’e Emin lakabını vermişti. (Kadı Iyaz, eş-Şifa bi Tarifi Hukukil-Mustafa, I/270) Peygamberliğini ilk açıkladığında, ‘Size dağın arkasında düşman var desem inanır mısınız?’ diye sorunca, ‘Evet, Biz senin doğruluğunu tasdik ederiz. Çünkü şimdiye kadar sende doğruluktan başka bir şey görmedik. Sen yanımızda yalanla itham edilmiş bir insan değilsin’ demişlerdir. Ama onları İslam’a davet edince de hemen onu akılsızlıkla itham etmişlerdir. (İbn Sa’d, Tabakat, I/199-200; Buharî, Sahih, III/171: Müslim, Sahih, I/133-135; Taberî, Tarih, II/ 216) Peygamberliği kabul etmeyenler, ona düşman olanlar bile mal ve kıymetli eşyalarını kendisine teslim ediyorlardı. Hatta hicret ettiği gece bütün bu emanetleri alıp gitmek yerine, Hz Ali vasıtası ile sahiplerine teslim etmiştir. (İbni Hişam, Tarihun-Nebeviyye, II/485, 493) 

“Muavviz kızı Rubeyyi’in düğününde küçük kızlar def çalarken şöyle derler: ‘Aramızda yarın ne olacağını bilen peygamber var.’ Peygamberimiz hemen müdahale eder: Böyle demeyin! (Buhari, Megazi, 12;İbni Mace, Nikah, 21);  “Ben resulullah olduğum halde akibetimin ne olacağını bilemem.” (Buhari, Cenaiz, 3); Hz Muhammed, “Bilin ki, sizden hiçbiriniz ameliyle kurtulamaz.” Deyince sahabe kendisine, “Sen de mi (amelinle kurtulamazsın) ya Resulallah?” diye sorarlar. Efendimizin cevabı, “Evet, ben de. Eğer Rabbim beni katından bir rahmet ve lütufla kucaklamazsa.” (Buhârî, rikâk 18; merdâ 19; Müslim, münâfıkîn 71-78)  

Bu özellikler efendimizde olmasa idi zaten “Birbirini boğazlayan çöl bedevilerinin, gerçekten değerli ve mert olmayan bir insanın emrine girmesi mümkün olmazdı.” (Carlyle, Peygamber, Kahraman Muhammed, s. 40) İslam düşmanı Leone Caetani bile itiraf etmektedir ki, ”Ebu Bekir, Ömer, Abdurrahman b. Avf, Ebu Ubeyde b. Cerrah, said b. Ebi Vakkas… Devirlerinin hiç şüphesiz en büyükleri olan bu zatlar, onun yalanlarını anlamayacak kadar kör ve idraksiz olduklarına ihtimal verilebilir mi? Hayatının son gününe kadar etrafındakilerin ona muhabbet ve sadakatleri hep arttı.” (Caetani, İslam tarihi, VII/370-373)

Efendimiz, devesine Hazret-i Ali ve Ebu Lübâbe ile nöbetleşe biniyordu. Yürüme sırası Efendimiz’e gelince arkadaşları: “Ey Allah’ın Resulü! Lütfen siz binin! Biz, Siz’in yerinize de yürürüz.” dediler. Rasulüllah, “Siz yürümeye benden daha tahammüllü değilsiniz. Ayrıca ben de sevap kazanma hususunda sizden daha müstağni değilim.” buyurur. (İbn-i Sa’d, II, 21) Kendisine aşırı tazim gösterenlere: “Siz beni, hakkım olan derecenin üzerine yükseltmeyiniz! Çünkü Allah beni «Resul» edinmeden önce «kul» edinmişti.” ikazında bulunmuştur. (Heysemî, Mecmeu’zZevâid ve Menbau’l-Fevâid, IX/21) Mekke’nin fethi günü, korku ve heyecandan titreyen bir Mekkeliye, “Sakin ol kardeşim! Ben bir kral veya hükümdar değilim. Kureyş’ten güneşte kurutulmuş et yiyen senin eski komşunun yetimiyim.” (İbn-i Mâce, Et’ime, 30; Taberânî, el-Mu’cemü’l-Evsat, II/64. 2)

Arkadaşları Mekke’yi terk edip hicret ederken, yalnız kendisi, Hz Ebu Bekir ve Ali ile birlikte Mekke’de kalmaya zorlayan, Medine’ye davet edildikten sonra 2,5 ay daha kâfir ve düşmanları arasında kendisini bekleten ne idi? Neden önden gidip canını kurtarmamıştır? (A.  Hatip, İddialara cevaplar, s. 68) Eğer peygamber yalancı olsa idi, bu kadar zorluk ve eziyetlere neden katlansın? Onun doğruluğunun en açık delili, gerek güçsüz gerek güçlü zamanlarında ardı arkası kesilmeyen sıkıntılara rağmen inancına sadakatle bağlılığını sürdürmesidir. O, bu yoldan asla dönmemiştir. (Abdülaziz Hatip, Kur’an ve Hz Peygamber aleyhindeki iddialara cevaplar, s. 70) Bazen en şiddetli ihtiyaç duyduğu zamanlarda, çok istediği halde vahye mazhar olamamıştı, demek ki bu tercih meselesi, seçilebilecek bir durum söz konusu olmayan bir hal idi. (Draz, en-nebeü’l-Azim, s. 63)

İlk vahyin gelişinden sonra uzun süre Hz Cebrail ikinci vahyi getirmedi. Bu üzüntülü ve ıstıraplı bir zamandı. (Buhari, 91/1; M. Hamidullah, Le Prophete de l’Islam, I/89) Bu süreyi fırsat bilen kavmi kendisine eziyet etmiş -hâşâ- şeytanının kendisini terk ettiğini iddia etmişlerdi. (A.  Hatip, İddialara cevaplar, s. 90) Hz Muhammed yalancı olsa neden kendisine geldiğini ileri sürdüğü vahyi kesintiye uğratsın? Bu işin düzmece olduğunu bildiğine (!) göre, bu kadar neden etkilensin?

Kur’an, peygamberimize hitap ederken özel duygularını da topluma ilan eder. ‘Güzellikleri hoşuna gitse de, bundan sonra başka hanımlar alman sana helal değildir.’ (Ahzab, 52) Kendi yazdığı kitapta, karşıtlarınca kullanılabilecek -hatta günümüzde bile hala saldırı için kullanılan- ‘güzellileri hoşuna gitse de’ gibi hitapları neden eli ile kitaba eklesin? ‘Ey peygamber eşleri, dünya süsünü istiyorsanız gelin sizi boşayayım’ mealindeki ayet (Ahzab, 28) Bu ayet indiğinde peygamberimiz nerede ise bütün Arabistan’a hâkimdi. Vahiy peygambere eskisi gibi sadelik içinde yaşamasını tebliğ etmektedir. Bu emir, dünya hayatına düşkün, servet peşinde koşan bir maddeperest tarafından yazılmış olabilir mi? “O, gösterişten uzaktır, elinde olduğu halde mal mülk edinmemiş, ipek giymemiş, basit bir evde yaşamıştır.” (Afif  A. Tabbare, Ruhu’d-dini İslam, s. 454) Oryantalist F. Babinger bile peygamberimizin mal ve servete değer vermeyen bir zahid olduğunu itiraf etmek zorunda kalmıştır. (Ekrem Sarıkçıoğlu, Batı dinler tarihinde İslam, s. 220)

“Hz Muhammed kendisini toplum dışında tutmamış, onlarla birlikte yaşamıştır. O, bizden biri gibidir ve bizim için örnek olabilecek bir model insandır. O’nun mucizevi kişiliği ön plana çıkarıldığında O, ulaşılmaz bir hedef haline gelir. Oysa O, Allah’ın insanlara belirlediği bir modeldir.” (Prof. Dr. Ahmet Önkal, Çağdaş çalışmalar ve oryantalistlerin siyere yaklaşımı, Derleyen, Prof Dr Adnan Demircan, s. 124)

Bir insan düşünün tüm Arabistan’ı ele geçiriyor ve sonra insanlara, ‘Bu kitap benim eserim değil, ben ona bir şey eklemedim.’ diyor! (Muhammed Abdülazim Zerkani, Menahilül-irfan fi ulumil Kur’an, II/403-404) Hâlbuki insan fıtratı kendisini ebedileştirecek, sonsuzlaştıracak şeyleri sevmeye meyillidir. O ise, ısrarla insanlara, Kur’an’ı işaret etmektedir. Eğer Kur’an, Muhammed’in eseri olsa idi onunla peygamberliğini değil, kendi -haşa- ilahlığını ilan ederdi. (A.  Hatip, İddialara cevaplar, s. 100)

Müşrikler Kur’an’da bazı değişiklikler yapmasını isterler. Bu sayede inanma ihtimalleri artacaktı. Kur’an, O’nun sözü olsa bazı tavizler verebilirdi. Ama Kur’an’da bu teklife cevap şu şekilde verilir: “De ki: Onu kendiliğimden değiştirmem benim için olacak şey değildir. Ben ancak bana vahyolunana uyarım. Eğer Rabbime isyan edecek olursam, elbette büyük bir günün azabından korkarım.” (Yunus, 15-16)

Peygamberimiz uykudan kalktığında, yatağa girdiğinde, yağmur yağdığında, yolculuk anında, savaşta, barışta, yeni elbise aldığında, tuvalete girerken, çıkarken… Hep dua ediyordu. Yalancı olsaydı, acizliğini, fakirliğini ve hiçliğini itiraf ve günah işlemekten korktuğunu ilan eder miydi? (A.  Hatip, İddialara cevaplar, s. 114) Bedensel ibadetlere herkesten fazla devam eden (Buhari, Teheccüd, 6; Ahmed, Müsned, IV/251); gecenin son üçte birinde kalkıp namaz kılması kendisine farz olan (İsra, 79); doyuncaya kadar yemek yemeyen (Tirmizi, Şemail, s. 76; Müslim, Zühd, 22); deriden yapılmış içi hurma lifi dolu bir yatakta yatan (Buhari, Rikak, 17; Müslim, Libas, 38); farz namazlar dışında teravih, bayram, evvabin, ay ve güneş tutulması, istiska namazları kılıp ayrıca ramazan orucu dışında her hafta pazartesi ve perşembe günü oruç tutan ve Rabbinin en ufak bir emrini bile çiğnemekten şiddetle kaçınan biri olan Hz Muhammed, hiç Allah’a itaatsizliğin en büyüğünü yaparak, onun adına kitap uydurabilir mi? (A.  Hatip, İddialara cevaplar, s. 116)

O, en zor anlarında bile ilahi yardımdan mutlak surette emin bir şekilde, son derece soğukkanlı hareket etmiştir. (A. Hatip, İddialara cevaplar, s. 119) “Allah seni insanların şerrinden koruyacaktır.” (Maide, 68) ayeti inince peygamberimiz kendisini korumak için etrafında olanlara ‘Artık gidebilirsiniz, çünkü Allah beni koruma sözü verdi.’ demiştir. (Tirmizi, tefsir, III/410) Zatür-rika gazvesinde, ağaca asılan kılıcı alıp, peygamberimize, ‘benden korkuyor musun, sen, elimden kim kurtaracak’, diyen düşmana, ‘Hayır, Allah kurtaracak.’  (Buhari, Megazi, 31) cevabını vermiş, Huneyn gazvesinde, İslam ordusu dağılınca tek başına atını düşman ordusuna sürdü, müşrikler etrafını sardığında, ‘Ben gerçekten peygamberim, bunda yalan yok.’ diyerek onlara meydan okumuştur. (Buhari, cihad, 52;Müslim, cihad, 78-81) Tüm bunlar uydurduğu tanrı adına bir kitap yazan birisinin tepkileri olabilir mi? Peygamberimiz Kur’an’da eski peygamberlerin mucizelerinden bahseder. Bu Müşrikler ve Yahudilerinde kendisinden mucize beklentilerine yol açar. Fakat her seferinde Peygamber Efendimiz kendisinin sadece elçi olan bir insan olduğunu belirterek onlara cevap verir. (A.  Hatip, İddialara cevaplar, s. 298) Halbuki Kur’an’ı kendi yazmış olsa bu mucizelerden bahsetmeyip kendini de zor durumda bırakmaması gerekirdi.

“Kur’an’da peygamberimizin kınanması, Kur’an’ın Allah kelamı olduğunun delilidir. Hz Peygamberin uydurması olsaydı, kendi kendini kınaması düşünülemezdi.” (Abdülcelil Candan, Kur’an okurken zihne takılan ayetler, Müşkilü’l Kur’an, s. 236) “Hristiyanlar Tevrat ve İnciliden çaldığını söylüyorlar. Gerçek bu şekilde olsa Muhammed, nasıl olurda kendisini kınayan, eleştiren ayetler söylesin ve bunları niçin eserine barındırsın?” (Mauell King, 17 Ocak 1915 yılında Theo Theoavnard kilisesinde verdiği konferanstan nakleden, Ömer Rıza Doğrul, Kur’an nedir? s. 103) Tebbet suresi, 1. ayet: “Ebu Leheb’in iki eli kurusun kurudu da.” Allahu Teala’nın, Ebu Leheb ve karısının iman etmeyeceklerini önceden haber vermesi, Kur’an’ın mucizelerindendir. Zira insanın son nefesteki durumunu Allah’tan başka kimse bilmez. (Candan, s. 550) Bu ayet aslında Hz Muhammed’in Allah’a olan güvenini  ve samimiyetini de göstermekte değil midir?

Daha Mekke’de o işkence, zulümlerin en doruk noktasında iken hangi güce dayanarak Hz Muhammed Kureyş suresi inince Kâbe’ye gitmiş ve çoğu akrabası ve tanıdığı olan müşriklerin karşısına geçip bu sureyi okumuştur. Onların tüm dünyalık tekliflerini elinin tersi ile itmiş ve ‘Artık sizin dininiz ve benim dinim var, sonsuza dek ayrıyız.’ mesajını verebilmiştir? nerede mantık, nerede plan, nerede dünyalık gayeler?

Hz Ebu Bekir, mali  destekte bulunduğu Mistah b. Usase’nin, Hz Aişe’ye atılan iftiraya inanıp dinlenilmesinden dolayı üzülmüş, bir daha ona yardım etmeyeceğini söylemiş ancak inen ayet (Nur, 22), yardıma devam etmesini emretmiştir. (Buharî, Meğazî, 34; Tefsîru’l-Kur’ân, 6; Müslim, Tevbe, 56) Kim eşine iftira atılınca buna inanan ve bunu yayan birine yardıma, hem de başkasının yardımını kesmesine rağmen, devam edilmesini kendi yazdığı (!) kitapta izin verebilir? Hiç ses etmese, zaten Hz Ebu Bekir yardımı kendiliğinden kesmiş olacaktı! 

Menfaat peşinde olan ve bunun için ilahi olduğunu iddia ettiği kitap yazan (!) biri, kendini zora sokacak şu ayetleri neden yazdığı (!) kitaba eklesin?: Hac, 52: “Senden önce hiçbir resul ve nebî göndermedik ki, o bir temennide bulunduğunda şeytan ille de onun arzularına bir şeyler katmaya kalkışmasın.”;  İsra, 73-75: “Az daha seni bile, iftira edesin diye, fitneye düşüreceklerdi. Eğer biz sana direnç vermemiş olsaydık.”;  Şura, 24: ” (Ey Muhammed! ) Allah dilese senin kalbini de mühürler. Allah bâtılı siler ve gerçeği sözleriyle ortaya çıkarır.”

İnşirah, 1-4. ayetler, zorluklar karşısında Allah’ın yardımından bahseder. Kendi yazdığı (!) kitapta övgüyü, kudreti kendi öz benliğine bağlamak yerine, bir insan neden acizliğini ilan edip, Allah’tan yardım aldığını, bu sayede ancak  acizlikten kurtulabildiğini ilan eder?

Uhud savaşından sonra inen ayet; Ali İmran, 159: “Sen onlara sırf Allah’ın lütfu sayesinde yumuşak davrandın. Eğer kaba, katı kalpli olsaydın, hiç şüphesiz etrafından dağılır giderlerdi. Onları affet, onların bağışlanmasını dile, iş hakkında onlara danış, karar verince de Allah’a güven, doğrusu Allah kendisine güvenenleri sever.” Kur’an’ı Hz. Muhammed yazsa, Uhud Savaşı’ndan sonra ‘kendi sözünü dinlemedikleri için savaşın yenilgiyle sonuçlanmasına neden olan’ sahabeye, üstünlüğünü pekiştirme ve haklılığını ilan etmek için bir fırsat doğmuş iken, bunu değerlendirmeyip, bir de insan fıtratını zorlayacak içeriğe sahip bu ayeti ‘kitabına’ neden eklesin?

Peygamberimizin devesi kaybolmuştu. Yahudi münafıklarından olan Zeyd ibn al-Lust; “Muhammed kendisine gökten haber geldiğini söylüyor. Oysa kendi devesinin nerede olduğunu bile bilmiyor.” demişti. Bu haber Allah’ın elçisine ulaştı. Resulullah: “Vallahi ben ancak bana bildirilenden başkasını bilemem, şimdi Allah devenin şu vadide olduğunu bildirdi, yuları bir ağaca takıldığından gelemiyor.” Diye buyurur. Müslümanlar gidip bakarlar ve deveyi Resulullah’ın dediği yerde bulurlar. (İbn-i Hişam, I/527) Hz Muhammed devenin nerede olduğunu biliyorsa neden münafıklara koz verdi, bilmiyorsa nereden öğrendi?

Ahzab, 37. ayet inince Hz Resul çok zor durumda kalır. (Detay, ‘Efendimiz neden çok hanımla evlenmiştir?’ adlı yazımızda) Burada önemli olan, Hz Peygamberin bir süre açıklamaktan çekindiğin bir meseleyi, Kur’an’la kendisine bildirildikten sonra bir saniye bile tereddüt etmeden, istemediği halde, insanlarla bunu paylaşmasıdır. Nitekim Hz Ayşe, bu çarpıcı tabloya dikkat çekerek: “Eğer hazreti peygamber, Allah’ın kitabından bir şey gizleseydi, bu ayeti gizlerdi.” diyecektir.  (İbni Kesir, tefsir, ilgili ayet; Tirmizi, Tefsir 34; İbni Hacer, Fethu’l-Bari, VIII/524)

Ahzab, 53: “Ey iman edenler! Yemek için çağrılmaksızın ve yemeğin pişmesini beklemeksizin Peygamberin evine girmeyin. Çünkü bu davranışınız Peygamberi rahatsız etmekte, fakat o sizden de çekinmektedir. Allah ise, gerçeği söylemekten çekinmez.” buyrulmaktadır. Ayet, Allah (c.c.) katından gelmemiş, peygamber eliyle yazılmış olsaydı, niçin Peygamber ayete rahatsız olduğunu yazdırsın ve içinde gizlediği şeyi ortaya çıkarsın. “Ben insanlara rahatsız olduğumu söyleyemem, insanlar sonra hakkımda ne düşünür?” diyerek bunu içinde saklıyorsa, ayeti daha sonra yazıya geçirtirken, rahatsız olduğunu belirtmez ve ekletmezdi. Konuyu hadis ile bildirip yüzyıllar boyu bu konunun konuşulmasına neden olmayabilirdi!

Ahzab, 50. ayette ise, “Ey peygamber! Sana şu kadınları helal kıldık.”  buyrulmuştur. Efendimiz sayılan bu kadınların hiç biri ile evlenmemiştir. Ayet, tüm müminlerle ilgili hüküm bildirmektedir zaten. Hz. Peygamber (sav), zaten ‘evlenmeyeceği’ kadınlar için niçin ayet yazdırıp, üstüne ‘artık kimseyle evlenemezsin’ diye eklesin?  

Soylu bir kabileden bir kadın hırsızlık yapmıştır. Cezasını düşürebilmek için yollar aranır ve Resulüllah’ın çok sevdiği Üsame’yi şefaatçi olarak ona gönderirler. Peki kendi çıkarını ve geleceğini düşünen biri şu cevabı verebilir mi idi?: “Bak Üsame, İsrailoğulları bu sebeple helak oldular; içlerinden soylu birisi suç işlerse ona ceza uygulamazlar, sıradan birisi işlerse uygularlardı. Vallahi Muhammed’in kızı Fatıma da olsa onun da elini keserim.” (Buhari, Enbiya 54, Megâzî 53, Hudûd 11, 12; Müslim, Hudûd 8, 9; Ebû Dâvûd, Hudûd 4; Tirmizî, Hudûd 6; Nesâî, Sârik 6; İbni Mâce, Hudûd 6) En sevdiği evladı Fatıma bir gün ondan ev işlerinde yorulduğunu ifade ederek, evi için bir hizmetçi tutmasını rica eder. Efendimiz bu isteği, elindeki parayı eğitimle uğraşan suffe ashabına ayırdığını söyleyerek geri çevirir. (Buhar, F. Humus, 6)

Pedro Alfonso gibi öncü oryantalistlerden günümüze dek devam eden bir iddia vardır:  ‘Kur’an’ın, Muhammed’in hiç mucize göstermediğini onayladığını’ ileri sürülür. (N. Daniel, Islam and the West, s. 68) Kur’an’ı Hz Muhammed yazdı ise, neden ona mucizeler gösterdiğini eklemesin. Kur’an’da o kadar itiraz edilen husus (putperestliğin reddedilmesi; Tevhid inancının öncelenmesi, içkinin yasaklanması vd.) takipçilerince kabullenilmişken, araya kendini öven bir kaç mucize örneği neden eklememiştir? 

Oryantalistlerce iddia edildiği gibi Hz Muhammed İncil’den alıntılar ile Kur’an’ı yazdı ise neden İsa’nın tanrı olduğunu reddetti, Yahudilikten alıntı yaptı ise neden Kur’an’ın tanrı anlayışı  ırkçı değil, Mekke müşriklerinin geleneklerinden etkilendi ise neden putlara tapmayı yasakladı? 

“Allah Resul’ünün bağlılarının sayısı az, maddi güçleri de zayıftı. Düşmanlar ise, ehl-i kitaptan, putperestlerden zengin, güçlü, sayıca çok olan insanlardan oluşuyordu. İnananlar, her türlü tehlike, hakaret ve işkenceye maruz kalacaklarını bile bile inanıyor ve İslam ümmetine katılıyorlardı. Müslüman olanlar, baskı, işkence ve onları eski çizgisine çevirme çabaları ile karşılaşıyorlardı. İlk Müslümanlar, dinleri uğruna  mallarından, vatanlarından, akrabalarından, çıkarlarından vazgeçiyorlardı.” (İzzet Derveze, Kur’an cevap veriyor, s. 125, 126) “Resulullah’ın davet yolunda uğradığı eziyet ve işkenceler çok fazladır. Yüzüne tükürenler, toprak atanlar, küfür edenler, üstüne pislik savuranlar, onunla alay edenler, taşa tutanlar, öldürmek isteyenler. Bütün bunların yanında eziyetlerin sadece kendisine değil sevdiklerine, dostlarına da yapılması ayrıca zor bir durumdur. Bütün bu eziyetlere davasına inanmayan ve samimi olmayan birisinin katlanamayacağı açıktır.” (İbrahim Çoban, Ateizm ve Deizm Eleştirisi, s. 147) “Habeşistan’a hicret edenler; fakir değil, Kureyşli ailelerin oğulları, lider ve önde gelenlerinin çocuklarıydı. (İbni Hişâm, Siyer, II/322-330) Tüm bunlar son derece güçlü bir bağlılık ve büyük fedakarlığın somut örnekleridir. Hz Peygamberi öldürmek istemişler, birçok tuzaklar kurmuşlardır. (Derveze, s. 127, 129) O  derece ki, Müslümanlar artık şu şekilde dua etmeye başlamışlardır: “Rabbimiz! Bizi, bu halkı zalim olan şehirden çıkar, bize katından bir yardımcı ver.” (Nisa, 75) Müslümanlar hicret etmesinler diye tutuklanıp zincirlere vurulmuş, hapse atılmışlardır. (İbni Hişâm, III/355) Hicretten sonra da, saldırılar, savaşlar devam etmiştir. Medine’ye hicretten hemen sonra, Yahudiler Müslümanlara karşı Mekkeli müşriklerle ittifaklara başlarlar. (Derveze, s. 141) Zamanla münafıklar ortaya çıkar, her fırsatta Müslümanları içten bölmeye çalışırlar. Neden tüm bu işkence, eziyet? Sonu belli olmayan bir yola ve tüm bu baskılara göğüs gerebilmenin temelinde yatan güç ve bu gücün kaynağı ne idi?

Peygamberimiz İslamiyet’i uydurmuş olsa aşağıdaki olayda ‘Allah rekâtı beşe çıkardı’ dese kim itiraz ederdi? Ama o açıkça Allah’ın emrinin olduğu yerde kendisinin hatalı olduğunu açıklamaktan çekinmedi. Kendisine ağır gelse de, hazreti Zeynep ile evliliğini ilan etti, tepkiler geleceğini bildiği halde Miraç olayını açıkladı, gece kalkıp namaz kılma gibi ağır ibadetleri özümsedi… Resûlullah namazı bize beş rekât olarak kıldırdı. “Ey Allah’ın Resûlü, namaza ilâve mi yapıldı?” diye sorduk. “Bu da nereden çıktı?” buyurdu. Bunun üzerine, “Beş rekât kıldırdın.” dedik. “Ben de ancak sizin gibi bir insanım. Sizin hatırladığınız gibi hatırlarım ve sizin unuttuğunuz gibi unuturum.” buyurdu. Sonra iki (secde ederek) sehiv secdesi yaptı. (Müslim, Mesâcid, 93) Peygamberimiz bir insandır ve Kur’an bunu bizi özellikle tekrar tekrar hatırlatır. (Fussilat, 6; Kehf, 110; Müminun, 24, 33-34) “Hz Muhammed, bugün asgari ücretli biriyle aynı standardın da altında yaşıyordu. Bir insan, kendi ailevi durumunu kendi iradesiyle kayıt altına alıp gelecek nesillere aktarır mı?” (A. Bayraktar, Ateizmus 1, s. 55-56)

Mekke’li müşrikler zamanla peygambere yaklaştılar ve ona katılmak istediklerini söylediler. Fakat bunun için peygamberin “fakir kimselerle ilişkisini kesmesini şart koştular.” Kehf, 28. ayet: “Rızâsını dileyerek sabah akşam rablerine dua edenlerle olmak için elinden gelen çabayı göster. Dünya hayatının çekiciliğine meylederek gözlerini onlardan çevirme! Bizi anmaktan kalbini gafil kıldığımız, kötü arzularına uymuş ve işi gücü aşırılık olan kimseye boyun eğme!” ve Enam 52-53. ayetler: “Rablerinin rızasını isteyerek sabah akşam O’na yalvaranları kovma! Onların hesaplarından sana sorumluluk yoktur, senin hesabından da onlara sorumluluk yoktur ki onları yanından uzaklaştırıp da zalimlerden olasın. Aramızda Allah’ın kendilerine lutufta bulunduğu kimseler de bunlar mı?” demeleri için onların bir kısmını diğerleriyle işte böyle imtihan ettik. Allah şükredenleri bilmez mi?” ile bu teklifi reddetmeyi ve müşriklerin sözlerine uyulmaması gerektiği Hz Muhammed’e emredilmiştir. Dünyalık makam zenginlik peşinde koşan (!) birisi, böyle bir durumda zenginlerin tarafını mı tercih etmesi gerekmez mi idi? Benzer durum Abese (1-10. ayetler) suresinde de görülür.

Hz Muhammed bir Arap lideri olmak, bölgenin veya milletin önderi olmak istese Arabistan buna çok müsait idi. Bir Arap Birliği kurabilir, açılan bu bayrağın altında ilk toplananlar ise, amcası Ebu Cehil, Rabia’nın oğlu Ukbe ve diğerleri olurdu. Mekke’de iken hayatlarının en büyük hadisesinde, onu hakem yaparak şereflerin en büyüğünü ona vermemişler miydi? ‘Eğer reislik istiyorsan, ölünceye kadar başımızda reis kal dememişler miydi?” (Prof. Ebu’l Hasen Ali En-Nedvi, Müslümanların gerilemesiyle dünya neler kaybetti, s. 110; Ayrıca, İbn Hişam,I/265; Belazuri.Ensabu’I-Eşraf, I/230;İbnu Seyyid’n-nas,Uyunu’l-eser, I/132; İbn Kesir, es-Sîretu’n-Nebeviye, I/474; Beyhakî, Delail’u’n-Nübüvve-şamile- II/63; Taberî, II/218-220) “Resulullah’ın yüzüne bütün kapıları kapanmış, geçeceği bütün yollar kesilmiş, aynı durum çevresindekilere de yapılmışken o, gerek kendi çağındakiler ve gerekse ondan sonrakilere verdiği eşsiz mücadeleler ve büyük fedakarlıklarla; züht ve takvası, sade yaşantı ile eşsiz bir örnek olmuştur.” (Prof. Ebu’l Hasen Ali En-Nedvi, Müslümanların gerilemesiyle dünya neler kaybetti, s. 356) “Bir insanın ömür boyunca sizden namaz kılmanızı istemesi ona ne kazandırır? Seher vakti uyandırıp neden ibadet etmemizi ister?” (Hacı Ali Şentürk, Teolojik Sancı Deizm, s. 132) 

Bir  gün kendisinden mal ve para isteyen bir göçebe Arap var gücüyle elbisesine asılıp, çeker. Hz. Muhammed sendeler. Elbisenin çekildiği yere de kan oturmuştur. Hiçbir şey söylemez, emir verir. Arap’ın develerine mal yüklenir. (Kadı İyaz, Şifa-yı Şerif, s.107) Kral olmak isteyen, ego peşinde koşan, mal-servet ve makam için din bile uyduran (!) biri böyle mi davranırdı? Oryantalistlerin iddia ettiği gibi, Müslüman tarihçiler İslam tarihinden bir şey gizlemek isteselerdi, Peygamberimizin ölüm anında çektiği acıları (Tirmizi, Cenaiz, 8; Nesai, Cenaiz, 6) gizlemez mi idiler? 

Hangi bâtıl din (!) savaşın ortasında, canının derdine düşmesi gerekir iken insana namazı ihmal ettirmez? Neden orucu emreder, inanları aç bırakır ve bundan taviz vermez? Maide, 67. ayette “Allah seni koruyacak” buyrulur. Zamanının mafya babaları bu adamı neden öldüremedi? Saf, 8. ayetinde “Allah nurunu tamamlayacak” buyruluyor ve bu davetçi inen son ayete kadar yaşıyor ve nur da tamamlanıyor! Kim korudu onu? Oryantalistlerin iddia ettiği gibi, Hz Muhammed, vahşi, gaddar bir toplumu ıslah etmek için bu dini uydurdu ise, Kur’an’da toplumsal ayetlerin yanında ibadet, itikat ayetlerine neden yer verdi? Toplumsal bir düzen için putları reddetmenin ne gereği vardı? Hangi kuvvetle içkiyi, fuhşu yasaklıyor? Binlerce insan neden bu kadar kolay vazgeçiyor rahat hayatından? Kendileri gibi yaşayan biri için mi?

“Kur’an olgusu karşısında Resulullah, efendisi huzurunda duran, ondan yardım ve af dileyen, emir ve yasaklarına uygun yaşayan ve çeşitli şekillerde O’nun azarlamasına maruz kalan, Allah’ın zayıf bir kulu olarak gözükür.” (Muhammed Bakır el-Hakim, Oryantalistler ve Kur’an hakkındaki şüpheleri, s. 41) “De ki, ben bana vahyolunandan başkasına uymam. Çünkü Rabbime isyan edersem elbette büyük günün azabından korkarım.” (Yunus, 15-16); “De ki; Ben yalnızca sizin gibi bir beşerim.” (Kehf, 110); “Deki; Ben Allah’ın dilediğinden başka kendime herhangi bir fayda veya zarar verecek güce sahip değilim. Eğer ben gaybı bilseydim elbette daha çok iyilik yapmak isterdim.” (Araf, 188); “De ki; Ben gaybı da bilmem. Size ben bir meleğim de demiyorum. Ben sadece bana vahyolunana uyarım.” (Enam, 50) İtab (ikaz) ayetleri aslında Kur’an’ın kaynağının Muhammed (as) olmadığının en büyük delillerindendir. “Allah seni af etsin. Sen onlara ne için izin verdin?” (Tevbe, 43); “Allah günahlarını bağışlar.” (Feth, 2); “Ey peygamber eğer tebliğ yapmazsan risalet vazifesini yapmamış olursun.” (Maide, 67); “Eğer seni yerinde sağlam tutmasaydık neredeyse -biraz da olsa- onlara meyledecektin. Sonra bize karşı kendin için bir yardımcı da bulamazdın.” (İsra, 74-75)

Hz. Peygamber bazı ayetleri unutmaktan endişesi eder. “Kur’an’ı okumakta acele etme ve Rabbim benim ilmimi artır de.” (Taha, 114); “Resulüm! Vahyi çarçabuk almak için dilini kımıldatma.” (Kıyame, 16-18) “Kendisinden kaynaklanan bir vahye tabi olan kimse, kaybolmasından ya da unutulmasından endişe ederek, onu anımsamak için bu denli ısrarcı ve aşırı bir ihtiyaç içinde olmazdı. Tarihi gerçekler sayesinde, Hz Muhammed’in vahiyden bir şeyi kaçırma endişesi çektiğini biliyoruz.  Bazen vahiye çok ihtiyaç olduğu durumlarda bile vahiy kesiliyordu. Hz peygamberin çok istemesine, çok arzulamasına rağmen ona vahiy gelmiyordu.  İfk olayında vahyin nasıl geciktiğini kim unutabilir ki?! Neden o ruhban elbisesi giyip kafiyeli sözler söyleyip buhurlar tütsüleyip eşini iftiracıların iftirasından kurtarmak için bir vahiy uydurmadı?  Vahiy, rabbi dilediği zaman geliyordu. Yine rabbi dilediği zaman vahiy kesiliyordu.” (Muhammed Bakır el-Hakim, Oryantalistler ve Kur’an hakkındaki şüpheleri, s. 45-48) “İslam davetine karşı uygulanan çeşitli baskı metotları bulunmaktadır. Alay etmek, yalan propagandalar yaymak, pazarlık teklifinde bulunmak gibi.” (İbrahim Çoban, Ateizm ve Deizm Eleştirisi, s. 149) “Muhammed bin Abdullah, başarısını savaştan ziyade iş dünyasındaki duruşuna borçlu olan Arabistan’ın en saygıdeğer kabilesi Kureyş’ten gelmiştir. Hz. Muhammed, zamanının en zengin Arabıydı. Eşi Hz Hatice ile Hz Muhammed, Mekke’nin en beğenilen muhitinde bir ev sahibiydi. Mekke’deki tüccarların çoğunluğu yeni öğretiye karşı düşmandılar. İslam, Mekke’nin ticari usulüne karşı bir tehdit oluşturdu. İş adamları, ilk önce Hz. Muhammed’e taleplerini ılımlı hale getirmesi için rüşvet teklif ettiler (onu şehrin en zengin adamı yapmayı vadettiler). Ama bu, başarısızlıkla sonuçlanınca onu boykot edip şehirden sürdüler. (Benedikt Koehler, İslam’ın Erken Döneminde Kapitalizmin Doğuşu, s. 11-13) Mekke’deki hemşerileri, onun işine karşı bir boykot başlatıp onu şehirden dışarı çıkmaya zorladıklarında bir zamanların başarılı iş adamı, tam olarak iflas etmişti.” (Koehler, s. 34) Batılı bir yazarın bu aktarımları bile aslında oryantalist iddiayı kökünden çürütmeye yeterli değil midir? Daha ilk başta kendi akraba ve iş çevresi O’na karşı çıkmıştı. Zenginlikse zengin idi, hatta daha fazlası da teklif edilmişti! Ama O ne yaptı, hem de bir ticaret erbabı iken, tüm malını mülkünü inandığı ve tek başına iken başladığı davası uğruna harcadı, elindeki tüm mal varlığını hatta canını inancı uğruna ortaya koydu, defalarca sınandı, zorlandı, işkence, zulüm gördü hem de 23 sene boyunca. Ve O (sav) tüm hayatı boyunca hep sade yaşadı! 

Hazreti Muhammed Kur’an’ı kendi yazsa içine neden “ben de sizin gibi bir insanım” (Kehf, 110); hadisinde ise; “Hristiyanların Meryem oğlu İsa’ya yaptıkları gibi beni batıl ve aşırı surette methettikleri şekilde övmeyin! Ben ancak Allah’ın kuluyum. Bana ‘Allah’ın kulu ve Rasûlü.’ deyin!” (Buhari, Enbiya, 48; Müsned, I/23; IV/25) desin, kendisinden 1300 yıl sonra yaşayan bir sufiye bile neden su şiiri yazdırsın, bu sevgiyi neden azaltsın?: “Sana Kur’an demese, ben sana insan demezem” (Dîvân-ı Seyyid Nigârî, s. 262) Dünyalık menfaat için Allah’tan kitap aldığını söyleyecek kadar pragmatist olsa hazreti Muhammed, kendi resimlerinin her yere astırtıp, dev heykellerini yaptırıp saraylarda yaşamaz mı idi?

Ateist ve Oryantalist Paradokslar!

Ateist ve oryantalistler, hem Hz Muhammed Hindistan’dan Yunanistan’a O günkü Tıp bilgilerini gizlice okuma yazma öğrenerek topladığını ileri sürerek, Kur’an ve sünnetteki bilimsel mucizeleri açıklamaya çalışırlar, hem de ondan sonra Kur’an ile Tevrat ve İncil arasındaki, başta itikadî birçok farklılıkları açıklamak için, Hz Muhammed’in, Tevrat ve İncili ‘okumadığını, işittiğini, dolayısıyla, yanlış anladığı için Kur’an’a yanlış aktardığını ileri sürerler. O kadar gizli okumayı ve birçok dili öğren, yetmedi, Tıp, astronomi, Matematik talim et sonra, asıl iddian (!) olan din konusunda eksik bilgi topla!!! Oryantalistler hem ‘Kur’an’ı Muhammed yazdı, hadisler ve İslam tarihi sonradan uyduruldu’ derken bir taraftan da, bu uydurulduğunu iddia ettikleri kitapları kaynak gösterip İslam’a saldırmaktadırlar. Uydurma ise neden kaynak gösteriyorsunuz, değilse neden inanmıyorsunuz? “Batı’da sîret kaynaklarına (Hz Muhammed’in hayatını anlatan eserlere) polemik eserler, bilimsel olmayan, objektiflikten uzak eserler gözü ile bakılır. Ama bu eserlerde yer alan, mesela, Garanik Hadisesi gibi bilgileri, İslam ve Hz Muhammed’e karşı kullanmaktan çekinmezler.”  Günümüzde Hz Muhammed’in hayatı hakkında yazılan eserlere ve hadise, ‘kurgulanmış bilgi’ gözü ile bakan oryantalistler, bu bilgiler içinden iddialarına uygun olanları seçerek, peygamberimize saldırmayı da ihmal etmemişlerdir.” (Özcan Hıdır, Batı’da Hz Muhammed imajı, s. 47, 116) 

Burada şu soru akla gelebilir, oryantalistlerin İslami kaynakları delil gösterip İslam’a saldırmalarını biz çelişki olarak nitelendiriyoruz da, biz neden bazı oryantalistlere cevap verirken başka oryantalistlerin fikirlerini delil olarak kullanıyoruz, bu da bir çelişki değil midir? Çelişki değildir çünkü oryantalistler, önyargılı oldukları konularda dinimize saldırırken kullandıkları kaynakları, ‘önyargılı olmadıkları konularda’ tarafsız gözle inceleyerek eserler ortaya koyabilmektedirler. Aramızdaki fark, biz İslami tüm kaynakları (Kur’an, hadis, siyer vb.) kabul ederken onlar tümünü reddetmekte ama istisna da olsa, bazen vicdanlarının sesini dinleyerek veya önyargılı oldukları konu dışındaki konuları daha bir objektif gözle irdeleyip doğruları dile getirebilmektedirler. Bizler, oryantalistlerin İslami kaynaklarımızın tümünü uydurma kabul etmelerini zaten reddedip, İslami kaynakları temel alıp, “onların İslam’a saldırmada kullandıkları görüşlerin yanlışlığını ispat ederken, diğer taraftan metot olarak çelişkili davransalar da, kaynaklarımızı doğru yorumladıkları yerleri de aynen onlardan alıp” delil olarak kullanıyoruz. Kendi içlerindeki çelişkiyi gösterip, kaynaklarımızdan hareketle ortaya attıkları iftiralara cevap veriyor, “bizim zaten kabul ettiğimiz bu kaynaklardan alıntılayarak vardıkları” objektif görüşlerini ise, sübjektif iftiralarına cevap olarak aynen aktarıyoruz. Kısaca, bizim metodumuzda çelişki değil tutarlılık ve metodiklik söz konusudur!

“Hz Muhammed hanımlarıyla kerpiç ve hurma dallarından yapılmış, damına el ile ulaşılabilen basit kulübelerde yaşadı. Bir öğün yemeği asla bir kabtan fazla olmazdı. Elbiseleri ve ev eşyaları son derece sade idi.” (T. Nöldeke, Das leben Muhammed, s. 184) 

Hayatı böyle bir evde geçen birisine atılan iftiraların haddi hesabı yok!

Peygamberimiz, Hz. Aişe annemizin evinde iken, duvarın dibine düşmüş ve tozlanmış bir parça ekmek görür. Efendimiz hemen onu alıp, siler ve sonra yer. Sonra da Hz. Aişe’ye şöyle der:  “Ya Aişe! Allah’ın nimetine karşı güzel davran ve bil ki, bir hane halkına küsen bir nimet, onlara bir daha zor geri döner.” (İmam Şaranî, Levakihu’l-Envar fî Tabakati’l-Ahyar Tercümesi, s. 351) Bu bakış açısına sahip olan ve tozlanmış bir parça ekmeğe hürmet gösterip onu yücelten bir insanı nasıl bir vicdan karalama çabasına girebilir?

Hz Muhammed’e üstlenmiş olduğu görevden vazgeçirmek için tehdit, hakaret, vaadler, dünyevi şeref ve saltanat tekliflerinde (Thomas Walker Arnold, İslam’ın tebliğ tarihi, s. 33) bulunulmuş, zamanla zenginlik ve makama yenileri eklenmiş (Arnold, s. 36) fakat tümü, Hz Muhammed tarafından geri çevrilmiştir. Dünyalık peşinde olan biri olsa Hz Muhammed neden kendisine mal, liderlik, krallık teklif edenlere, “Bir elime ayı bir elime güneşi koysanız İslam’ı anlatmaktan vazgeçmem.” (İbni Hişam, Siratün- Nebi, I/418; Taberi, Tarihül-Umumi vel- Mulük, II/66, Taberi, Camiül Beyan, XXIII/71-72; Kadi Beydavi, E. Tenzil, II/339) diyerek reddeder ve daha sonra -3 yılı tecrit ve ambargo altında 10 yılı saldırı, hakaret, suikast ile geçen- yıllarca süren mücadelede tüm mal varlığını davası yolunda kaybetmeyi göze alır? Öyle ki açlıktan karnına taş bağladığı, aylarca evinde sıcak yemek yiyemediği, sirke ile kuru ekmek yiyip sonra “Ne güzel nimet” buyurduğu, yatak olarak hasır kullanıp, yatağından kalkınca hasırın izlerinin vücudunda belli olduğu, gelen birçok hediyeyi evine girmeden dağıttığı (Tümüne delilleri ile, ‘Hz Muhammed neden çok hanımla evlenmiştir?’ adlı yazımızdan ulaşılabilir.) düşünülürse! Muhammed (as) zaten Hılfu’l-fudul isimli zenginlerce kurulu derneğine üye, Haceru’l-Esved’i yerine koyması ile tüm aristokratlarca kendine saygı duyulduğu görülen ve şöhretini tüm Mekke’ye yayılan, çevresince kendisine ‘Muhammed’ul Emin’ denecek kadar çevresince saygı duyulan birisi idi. Kendisi zaten Mekke’nin ileri  gelen lider bir kabilesinden ve akrabaları hep yönetici kesiminden insanlardan oluşurken, böyle biri peygamberlikten önce de sonra da, birçok fırsatı elinin tersi ile itip İslam’ı tebliğ etme yolunu canını ve malını ortaya koyarak tercih eden birisine neden dönüştü? Bir topluma girince başköşeye değil, boş olan yere oturan ve “Dünya benim neyime? Benim ile dünyanın misali, sıcak bir günde yolculuk yapan bir biniciye benzer ki, bir saat ağacın gölgesinde dinlenir, sonra da orayı terk edip gider.” (Meclisî, Bihar’ül-Envar, XVI/239) buyuran birinden bahsediyoruz! Oğlu İbrahim vefat ettiği zaman güneş tutuldu ve insanlar İbrahim’in ölümünden dolayı üzgün olduğu ve bunun peygamberin azametinin delili olduğu konuşmaya başladığında Hz Muhammed: “Ay ve güneş Allah’ın iki nişanesidir ve asla kimsenin ölümü için tutulmazlar.” Buyuruyor. (Buhârî, II/24; Müslim, III/28-36; Lord John Davenport, Hz Muhammed ve Kur’an’ı kerim, s. 33) Kendi menfaati için din uyduran (!) biri böyle fırsatı neden kaçırsın? Kur’an’da var olan, kendini hatalarından ötürü uyaran ayetleri hatırlayalım; Şöhreti amaçlayan bir insan hatasını belgeler mi yoksa saklar, gizler mi? 40 yaşından sonra zıvanadan çıkan (!) bir insan resim-heykelinin yapılmasını neden yasaklasın? Ölümsüz olma isteği ile yapılan dev heykeller, piramitler düşünülürse bu mantıksız gelmiyor mu size de? 

Resûl–i Ekrem’in ailesi bir koyun kesmişlerdi. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem bir ara: “Ondan geriye ne kaldı?” diye sorar. Hz. Aişe: ‘Sadece bir kürek kemiği kaldı’ cevabını verir. Bunun üzerine Hz. Peygamber olayı şöyle değerlendirir: “Desene bir kürek kemiği hariç, hepsi duruyor!” (Tirmizî, Sıfatu’l–kıyâme, 35) Ümmü Seleme radıyallahu anha’nın evinde bir koyun kesilmişti. Derisi yüzülünce, aç olduğunu söyleyen bir fakir çıkageldi. Resulullah bizzat kendisi kalktı, koyundan bir parça kesti, pişirdi, adama yedirdi. Fakir kalkıp gitti. Bir başka fakire haber verdi. O da geldi Resulullah ona da bir parça kesip yedirdi. Haberi alan fakirler geldiler. Hz. Peygamber de kesilen koyunun eti bitinceye kadar onlara yedirdi. Bunun üzerine Ümmü Seleme; ‘Ya Resulullah, keşki koyunumuzdan bir parça da bize ayırsaydınız, biz de yeseydik.’ dedi. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem şu cevabı verdi: ‘Allah’a yemin ederim ki kestiğimiz koyunun tümü şimdi bizimdir.’ (Beğavi, Şerhu’s-sünne, VI/135) Bu bakış açısına sahip birini dünyalık peşinde koşmakla itham etmek, kelimenin en azı ile insafsızlık değil midir? Bir insan hem kafasından bir din uyduracak (!) hem gece kalkıp namaz kılmak (İsra, 79); haftada en az iki gün oruç tutmak (Tirmizi, Savm,44; Nesai,sıyam, 36; İbn Mace, Sıyam, 42; Ahmed b. Hanbel 6/80; Tirmizi, Savm, 44; Nesai, Sıyam, 70); günde beş vakit dışında ayrıca namazların farzları dışında ekstradan sünnet namaz (Tirmizi; Salât, 189; Nesâî, Kıyâmül-Leyl, 66; İbn Mâce, İkâme, 100; Müslim, Misâfirîn, 96, 97; Tirmizî, Salât, 190) denen fazladan namaz kılacak ve bunu her gün vefat edene dek devam edecek!

Savaş ganimetlerinden kendi payına düşenlerin gideceği yerler ise bellidir. (Enfal, 41) Vefat ederken ise ne kızı ne de damadını vekil bırakmıştır. “Milletin efendisi millete hizmet edendir” (Deylemî, el-Firdevs bi-Me’sûri’l-Hitâb, II/324) buyurarak efendiliği hizmet etmeyle kıyaslayan biri mi dünyalık peşindedir? O (sav) halkına hizmet eder, su dağıtır, işleri paylaştırır, kendine üzerine düşeni kendi yapar- Mescit yapımında, hendek kazmada, piknikte- hep bir iş yapar, ayağının bağı çözülünce bağlamak isteyene “Hayır bu kendi işini başkasına gördürmek demektir, ben efendi değilim” diye reddeden biridir. Efendimiz, İran-Bizans savaşının sonucundan, Ebu Lweheb’in Müslüman olmadan öleceği ve başına geleceklere ve Kâbe’ye asılan anlaşmanın başına gelene mucizevi olaya dek efendimiz birçok gelecekle ilgili olayları insanlara bildirmiştir. Ama sonuçta Kur’an’da: “Geleceği Allah’tan başka kimse bilemez.” Yazmaktadır. Yani gelecekle ilgili doğruluğu daha hayatta iken bile ortaya çıkan birçok olayı peygamberimiz Allah’a izafe etmiş, ‘O bilmiştir’ diye tebliğ ederek kendisini aradan çekmiş ve üstelik bir de, “Sizin unuttuğunuz gibi ben de unuturum.” (Ebu Avane, Müsned, II/201, İbni Hanbel, VI/107) buyurmuştur. Ya peki -Haşa- kendi yazdığı kitapta insan kendini neden uyarılara muhatap kılsın: Âmâ bir kişi ile o  anda başka bir şeyle uğraştığı için yeteri kadar ilgilemeyen peygamberimizi uyaran (Abese,1-11), kendisine deliller eksik ulaşınca hatalı bir hüküm vermek üzere iken uyaran (Nisa,105-109), ayrıca ” Ey Muhammed peygamberlik görevini tam yap” şeklinde uyarı (Maide, 67) ayeti dahil  bu tür ayetleri kişi neden kendi  yazdığı (!) kitaba koyup  kendi kendini zor duruma  soksun? “De ki  ey Muhammed: bende sizin gibi bir insanım.” (Fussilat, 6) ayetini hangi dünyevi emelleri olan biri kitabına (!) koyar? Mümin, 55. ayette, ‘Günahının bağışlanmasını dile’ buyrulmaktadır. Bu bir ifşa, gizlenilmesi gereken şeyi yaymak değil midir? Kendini hatasız göstermek varken neden daha üstün bir otoriteye yönlendirme yapsın bu metnin yazarı (!) Merkeze kendisini koyması ve üstünlüğünü her an ön plana çıkarması gerekmez mi idi?

Mekke fethedilince amcası olan Hz Abbas Kabe’nin anahtarını Hz Muhammed’den ister. Efendimiz anahtarı amcasına verir. Ayet iner, “işi, ehline verin.” (Nisa, 58) Efendimiz anahtarı tekrar amcasından alır ve anahtarı daha Müslüman olmamış bir sülale olan Şeybe ailesine geri verir. (Vâkıdî, II/837-838) Müslüman olan aile büyüğünü gücendirme ihtimalinden, daha yeni kazanılmış zafer ortamında bu ayetin inişine, hangi mantık bu olayı izah edilebilir?

Tebük seferinde münafıklara izin verince “Allah seni affetsin; doğrular sana belli olup, yalancıları bilmeden önce, niçin onlara izin verdin? ” (Tevbe, 43) ayetini kendi yazdığı  kitaba insan neden eklesin, bunun yerine hatasını gizlemesi gerekmez mi idi?  Ama bu ve benzerleri için mazeret arayan, ‘O ayetler tevazulu, alçakgönüllü gözükmek için oraya koymuştur.’ diyen çıkacaktır. Hatta ‘Allah ve melekleri Muhammed’e  salat ederler sizde O’na salat edin.’ (Ahzab, 56) ayetinden hareket ederek ‘bakın aslında kendini nasılda yazdığı kitapta övdürüyor’ diyen de çıkmadı mı? Hâlbuki bilmez ki salat dua demektir, yani ‘Ey Allah’ım, kulun Muhammed’e yardım et, O’nu tıpkı İbrahim aleyhisselama davrandığın gibi aziz kıl ve O’nu da mübarek kıl.’ Diye dua ederiz. Yani O nebi aleyhisselama sadece dua eder, makamının yüce olmasını temenni  ederiz. Kısaca iddia edilenin tam tersine bir anlamı vardır ayetin.  “Ateistler ve oryantalistler, “Ahzab, 56. ayette, Allah Muhammed’e salat ediyor.” diyorlar. Salat kelimesinin her yerde namaz olduğunu zannediyorlar. Kur’an’da salat kavramının Allah’a nispetle kullanıldığında ‘rahmet ve bağışlama’; meleklerin nispetle kullanıldığında ‘dua’; Hz Peygamberin nispetle kullanıldığında da ‘dua ve bağışlama talebi’; müminlerin nispetle kullanıldığında da ‘dua ve namaz kılmak’ anlamında olduğunu bilmiyorlar.” (Prof. Cafer Karadaş, Ateist ve deistlere cevap, s. 42)  

Oryantalistler efendimize şehvet düşkünü biri gibi göstermek te isterler. Kadınlara düşkün olsa peygamberimiz, vefatından yıllar sonra bile, en genç hanımı olan Aişe annemiz, Hatice annemizin arkasından “O yaşlı bir kadındı, ondan daha iyisini Allah sana verdi.” deyince kendisine, ‘Allah bana ondan daha hayırlısını vermemiştir. Herkes beni yalanlarken o tasdik etti.’ (Hanbel, VI/118) der mi idi? Egosit ve şehvetperest biri olsa, anı yaşamak dururken eskiyi yüceltir mi idi? Aişe annemiz bir hanım sahabi için ‘kısa boylu’ ifadesini kullanınca efendimiz gıybet yapmaması için onu ‘Öyle bir söz konuştun ki, denize atılsa denizi bulandırır.’ (Ahmed b. Hanbel, VI/136) şeklinde uyarır mı idi? Kimse görmüyor, sen de görme geç! Ama efendimiz için önce ahlak ve İslam’ın emir ve yasakları gelirdi, O’nun görevi tebliğ etmek ve insanlara ‘güzel örnek’ olmak idi. Bu hadisleri yine bizzat Aişe annemiz bizlere aktarır ki, bu da O’nun büyüklüğünü göstermektedir!

Oryantalistler bir taraftan ‘Hz. Muhammed’i tarih bilmiyor, mesela İsa ve Musa’yı aynı zamanda yaşadı zannediyor’ derlerken, diğer taraftan ‘Muhammed İncil ve Tevrat’ı inceledi, Kur’an’ı da bunlara dayanarak yazdı.’ ithamında bulunurlar. Yani oryantalistler peygamberimizi eleştirmek için hiçbir metot, kural tanımadan peygamberimize saldırmaktadırlar. Zaten “Oryantalistler, herhangi bir önemli husus da bile, görüş birliğine varabilmiş değillerdir.” (Mustafa Sıbai, Oryantalizm ve oryantalistler, s. 83) Oryantalistlerin çoğu ise, Müslüman hadisçilerin hadis kriterlerine uymayan rast gele kitaplara girmiş rivayetleri İslam hakkında temel kaynak kabul ederler. Mesela el-Eğani, el-İkdul-ferid, Kitabul hayavan, Kitabul mearif gibi edebiyat kitaplarında bulunan bazı rivayetleri ‘kesin delil’ olarak kabul edip bunlar üzerinden İslam’a saldırırlar! Bu konuda detay için, ‘Kur’an’ın kaynağı nedir?’ ve ‘Oryantalizm, oksidentalizm kategorilerine’ bakılabilir.

Son cevap batılı bir tarihçinin araştırma sonucundan

Herhangi bir eğitim sürecinden geçmeyen, okuma yazma bilmeyen biri 23 yıl boyunca hem sosyal reformist hem diplomat hem hukukçu hem hatip hem komutan olacak ve bunu Müslüman olmayan biri itiraf edecek! Bunu Hz Muhammed başarmıştır!

Oryantalist Johann Fück, kendisi de dahil tüm oryantalistlerin, efendimizi tam manası ile asla anlayamayacaklarını şöyle itiraf eder: “Akılcı birimin unsurları bu insanın şahsiyetinin sırrını çözmede yeterli olmayacaktır ve bizler analizle onun ruhunu harekete geçirip ıstıraplı bir mücadelenin  ardından -Tanrı’nın kendisini bir peygamber ve bir uyarıcı olarak seçtiğine  inanmasını sağlayan şeyi- deneyimle tahlil edemeyeceğiz.” (Fück, Die Originalitat des arabischen Propheten, s. 145) Müslüman Fransız oryantalist Nasiruddin Denier, oryantalistlerin yüzlerce yıl devam eden araştırmaları sonucu hiçbir şey elde edemediklerini ifade eder: “Bu kadar uzun süren araştırmalar yaptıktan sonra, Hazreti Peygamberin hayatına dair sağlam görüşleri yıkmaları, meşhur rivayetleri çürüğe çıkarmaları beklenirdi. Ellerine bir şey geçtiğimi? Ne gezer… En küçük bir yeni şey ispat edemediler. Aksine, Fransız, İngiliz, Alman, Belçikalı, Hollandalı… Ne kadar oryantalist varsa, hepsinin ileri sürdükleri yeni görüşlerin hepsinde, yığınla karışıklık ve saçmalıktan başka bir şey bulunmaz oldu. Dahası, bakarsın biri, diğerinin reddettiğini kabul etmiş, ya da aksine, birinin kabul ettiğini, öteki reddetmiş. Bu çelişkileri saymaya kalksanız, iş çok uzar, sonunda İslam alimlerinin yazdıkları yere dönmekten başka elimizde bir şeyin kalmaz.” (Mustafa Sıbai, Oryantalizm ve oryantalistler, s. 82) “Oryantalistlerden Müslüman olanlar hakkı tanır, bunu dile getirir, onların pek çok safsatalarını ve objektifsizliklerini ortaya koyarlar.” (Adnan Muhammed Vezzan,Oryantalizm ve oryantalistler, s. 98) “İlmi bir yönteme bağlı kalmak genellikle araştırmacıları aynı ve yakın sonuca götürür. Şayet oryantalizm araştırma ve incelemeleri objektiflik ve ilmi yönteme bağlı olarak gerçekleşmiş olsaydı, varılan sonuçlar bakımından aralarında ayrılıkların olmaması gerekirdi.“ (Nezir Hamdan, er-Resul fi Kitabati’l-Müsteşrikin, s. 161 ) “Oryantalistler gerçekleri sunma konusunda çelişkiye düşmeksizin tek bir yöntem üzerinde birleştikleri olmamıştır.” (Pr. Adnan Muhammed Vezzan, Oryantalizm ve oryantalistler, s. 110)  

Altay Can Meriç’in ‘Peygamberliğin ispatı’ adlı eserinden devam edelim: “İnsanların sevdiği şeyleri yasaklayıp ve sevmediği şeyleri emreden” (s. 160); “Fuhuş, içkiyi yasaklayıp, orucu emreden” Hz Muhammed’in bunlardan “ne gibi bir ‘siyasi menfaati’ olduğunu” ateist ve oryantalistlerin açıklaması gerekir. “Hz. Muhammed bu emir ve yasaklarla neden işini zorlaştırsın? Toplumsal bir hareket başlatmaya çalışan bir yalancı olsaydınız bu denli şiddetli yükümlülükleri insanlara mecbur eder miydiniz? Yoksa aksine, Hayat tarzlarını olumlayarak arkanızda toplamaya mı çalışırdınız? Muhtemelen döneminin iki tercih edilen içeceği vardı: su ve şarap. Şarabın yasaklanması, esasında çoğu kişi için tek içeceğin su olması anlamına geliyordu. Onu böyle davranmaya iten irade neydi? (s. 162) Savaş esnasında risklere rağmen terk edilmeyen namaz ibadeti siyaseten nasıl açıklanabilir? Hz. Peygamber toplumdaki baskı ve talebe rağmen, kulluk mükellefiyetinden asla taviz vermemiştir. (s. 167) Siyasi menfaat için yalan söyleyenin tavrı, mükellefiyetleri askıya alarak taraftar toplamaya çalışmaktır. Nebi neden tepki çekmesine neden olacak bu mükellefiyetlerle işini zorlaştırdı? (s. 168) Tarih boyunca hangi toplum önderi, özetlediğimiz şekilde, hitap ettiği toplumun değer yargılarına muhalefet edip onları şiddetli mükellefiyetle sorumlu tutarak davetine başlamıştır? Ayrıca sünnetlerle hedeflenen ibadet düzeyi sınırsıza yakındır. (s. 169)  Tüm bu mükellefiyetlerle hâşâ bilerek yalan söyleyen bir yalancı peygamberin gözettiği siyasi maksat ne olabilir? Hz. Peygamber, bu mükellefiyetleri, müslümanlara emrettiği gibi kendisi de yerine getiriyordu. Bahsi edilen mükellefiyetleri bir ay yerine getirmeye çalışın. Kendinizi bu sorumluluklardan kaçmak için türlü bahaneler uydururken bulacaksınız. Bugünkü büyük işlerle uğraşan bir toplum önderi, sizce neden böyle bir yükle işini daha da zorlaştırsın? Nebi insanları mükellef tuttuğundan daha fazlası ile kendisini mükellef tutuyordu. (s. 170) Hiçbir hareket adamı, toplumun tamamının kabul ettiği değerlere, durduk yere muhalefet etmez. ‘Hedefine fayda sağlamayacak, pratik faydası olmayan ve sadece zararı olacak temel şeylere yönelmez, gerilimler, hedeflerine ulaşmasına mani olacaktır.’ (s. 172) Maide Suresi 104 ayet: “Ataları bir şey bilmeyen ve doğru yolda gitmeyen kimseler.” Diye buyurur. Normalde siyaseten bu söylem bir intihardır. Hiçbir toplum önderi, amacına direkt hizmet etmediği için lüzumsuz yere toplumla böyle bir çatışmaya girmek istemez.” (s. 189) Bu söylemin “ölüp gitmiş insanların hükmü üzerinden siyaseten güç kaybetmesini sağlamaktan ne gibi bir” kaqrşılığı olabilirdi? Ebu Leheb, Hz. Muhammed kabile bağları gereği onu koruyacağını ilan etmiş ve himayesine almıştı. (s.196) Reinhart Dozy: ‘Ebu Leheb, yeğeninin yanına döndüğünde, ‘babamın cehennemde olduğuna nasıl inanırsın?’ diye bu çok açık soruyu Hz. Muhammed’e sordu. Hz. Muhammed de aynı açıklıkla yanıtladı. O, son koruyucusunu yitiriyor ve hayatını tehlikeye atıyordu. Artık evinde bile tehdit altındaydı.’ (s. 197) Margoliouth: “İslam kardeşliği doktrini insanların atalarıyla övünmesini sona erdirmişti. Tüm Araplar eşitti ya da sadece dindarlıkları ile farklılaşabileceklerdi ve bu takdim ile birlikte tamamen yeni bir dönem başlamıştı.” Veda hutbesinde Arapların Arap olmayana, Arap olmayanın Arap’a takva dışında bir üstünlüğü yoktur. (İbni Hanbel, V/411) buyrulur. ( s. 201) Bu hadis siyaseten açıklanabilir mi? Bu hutbenin dinleyicileri arasında, Arap olmayan kaç kişi vardı da bu uyarı onlara yapılmıştır? (s. 202) “Muhammed Yalan söyleyen bir toplum önderi idi” diyenler, kavmin güçlülerinin anlaşma isteklerini reddetmesini, yaşıyor oldukları dünyevi lezzetleri, şarap, fuhuş ve benzerlerini yasaklamasını siyaseten açıklamak zorundadırlar. Onun bu tavrı Medine’de de sürmüştür. İsa’nın Allah’ın Peygamberi olduğunu ilan etmesi, Yahudilerle olan ilişki açısından kritik sorun teşkil etmiştir. Hristiyanlara yaranılmaya da çalışılmıyor, teslis açık ifadelerle reddediliyordu. (s. 218) Yalan söyleyen birisi olsaydı, tüm grupları karşısına almasındaki neden ne olabilirdi?” Hemen hepsi İslam karşıtı olan ve hiç biri İslam’ı kabul etmeyen oryantalistlerin yorumları ile devam edelim: “Montgomory Watt; “Hz Muhammed inancında, tamamıyla kusursuz bir samimiyete sahiptir.” (s. 241); Leone Caetani, “Muhammed, hiçbir zaman bir saray hayatı kurmadı. Gayet mütevazı bir surette, alelade faniler gibi yaşadı. Kendisini tekmil kusurları ile olduğu gibi gösterdi. Buna rağmen, onu yine sevdiler.” (s. 244); Hodgson: “Muhammed her türlü lüksten uzak, tamamen basit ve mütevazi bir yaşam sürmüştü. Kendisine genellikle kolayca ulaşılabilirdi.”; Lesley Hazleton: “Mekke’nin fethinden sonra Muhammed istemiş olsaydı saray inşa edip hanedanlık başlatabilirdi. Aksine o, Mekke’yi başkent ilan etmemiş ve Medine’ye geri dönmüştür.”; Edward Gibbon: “Muhammed kraliyetin ihtişamına hor görüyordu.” Reinhard Dozy: “Hiçbir zaman zenginlik aramadı.”; Bodley: “Hz Muhammed, bir halı üzerinde uyuyor ve ev işini bizzat kendisi yapıyordu.” (s. 245) O, fetihlerinden sonra bile Hz Muhammed, o Münzevi yaşayış tarzını değiştirmedi. Emile Dermenghem: “Peygamber hiçbir zaman Dünyaya meyletmedi, dünya malına ve paraya tamahta bulunmadı. Büyüklük taslayıp övünmedi. Evini süpürdüğünü elbiselerini yamadığını kapıcıları olmadığını görüyoruz.” ( s. 246); Morgoliouth: “Pahalı eşyalardan sonuna kadar kaçındı.”; Armstrong: “Arabistan’daki en güçlü adam haline geldiğinde bile lüksten nefret ediyordu. Asla bir takımdan fazla giyeceği olmamıştı. Kendisine hediyeler verildiğinde hepsini yoksullara dağıtırdı.” (s. 247); Hitti: “sahip olduğu elbiseleri sık sık tamir ederken görülüyordu.” (s. 248) Hz Ayşe, “evimizde, Bazen iki üç ay geçerdi de yemek yapmak için  ateş yanmazdı.” demektedir. Nebi,  koca bir toplumun tek yöneticisi idi. Ancak buna rağmen hanımları, geçim darlığından şikâyet ediyorlardı. (s. 249) Emile Dermenghem: “Resulullah uzanmış yatıyordu, vücudunda hasır liflerinin izleri görülüyordu.” Hazleton: “Uyuduğu odada ne bir kilim, ne bir yatak, ne de bir konfor eşyası vardı.” Bu yer halkın “devletin yöneticisini arayacağı son yer gibi geliyordu.” (s. 250); Margoliouth: “Muhammed’in kendisine tabi olanların yaşadığı sefaleti onlarla beraber paylaştığını kabul etmemiz gerekir. Verilen zekâtları kendi özel ihtiyaçları için kullanmayı reddetmişti.” (Margoliouth, Muhammed ve İslamın Yükselişi sayfa 212). Kavmine muhalefet ediyor ve onların uzlaşma çabalarını reddediyordu. Menfaat zaten düşmanları tarafından kendilerine en zayıf günlerde teklif edilmişti. Onun pek çok davranışının siyasi menfaatlerine ters düşmesi olgusunu nasıl açıklayacağız? (s. 257);  Montgomory Watt: “Hz Muhammed aleyhindeki yaygın temelsiz iddialardan biri onun, tutkularını ve şehvetini tatmin edebilmek için kendisinin de sahte olduğunu bildiği dini öğretileri savunan bir sahtekâr olduğudur. Bu din bir hilekârın ya da yaşlı bir şehvet düşkünü işi değildir.” (s. 260, 261); Leone Caetani: “Etkili silah, Muhammed’in şahsen sahip olduğu ‘büyük etkiden’ ibarettir. Muhammed samimi, namusluydu.” (s. 261); Montgomory Watt: “Samimiyetsizlik ve sahtekârlık suçlaması…Hala zaman zaman bu tür ‘suçlamalar’ yapılmaktadır.” (s. 262) Maxime Rodinson: “Samimi bir Muhammed’i açıklamak, sahtekâr bir Muhammed’i açıklamaktan çok daha kolaydır.” Emile Dermenghem: “O’nun samimiyetinden asla şüphe edilmesi mümkün değildir. Onun özü ve sözü, kesinlikle doğru idi. Bütün hayatı daima sıkıntılar çektiğini göstermektedir.” (s. 264) 

“Hz Muhammed peygamberliği boyunca çokça sıkıntılar ve imtihanlar geçirmiştir. Çocukları, hanımı vefat etmiş, boykota uğramış, en yakınları işkencelere uğramış ve öldürülmüş, çocuklar tarafından taşa tutulmuş, savaşlara katılmış, sürülmüş, çileler çekmiş aç kalmış vb birçok zulme uğramış ve kendisine teklif edilen zenginlik ve gücü reddetmiştir, tebliğinde hiç bir tavizi vermemiştir. Bir yalancı, genellikle dünyevi menfaatler için yalan söyler. Oğlu vefat ettiği gün vuku bulan güneş tutulmasını Hz Muhammed kendi lehine kullanmamıştır.” (Tzortzis, Hakikatin izinde, Din bilim Ateizm, s. 342, 355, 356)

Kısaca, oryantalist George Sale’in de açıkça itiraf ettiği gibi, “Hz Muhammed, tarih boyunca yanlış yorumlara maruz kalmıştı. Onun gerçek üstünlüğüne dair övgü inkar edilmemelidir.” (G. Sale, The Koran, s. 30)

Not: Peygamberimiz hem devlet başkanı, hem başkomutan, hem İmam, hem vaiz, hem baba, hem dede, hem çölden gelen bir bedevi ile hem de çevre ülkelerin devlet, krallık, imparatorluklardan gelen elçilere de muhatap olan ve hem ibadet hem muamelatla ilgili her türlü soruya muhatap olan birisidir! Ve O (sav) tüm bunlardan sonra evine gittiği zaman veya arkadaşlarıyla beraber iken, yaşantısında sıradan halktan bir insan gibi devam eden birisidir; Ayakkabısını başkasına bağlatmayan, topluma girince özel ilgi beklemeyen, aksine bir hizmetçi gibi arkadaşlarına hizmet eden, evinde kendi söküğünü kendi diken, yemeye veya şatafata hayatında izin vermeyen; devamlı düşmanlarınca öldürülmek istenen, iftiraya uğrayan ama yine de bedeni ve ruhi temizliğinden asla taviz vermeyen birisidir! O, tek Başına tüm dünyaya; şirke, zulme karşı çıkma cesaretini gösteren, dünyalık hiçbir makam, menfaat tekliflerini kabul etmeyen birisidir. O (sav) hem ahlaki tüm özellikleri üzerinde toplamış örnek bir insan ve hem de ilahi vahye muhatap olup onu açıklayan ve uygulayan bir peygamber! İşte Onu üstün yapan özelliklerin kısa özeti bunlardır! “Muhammed kendi halkınınkinden daha rahat bir hayat tarzı sürdürmek için hiçbir arzu taşımıyordu.” (Gai Eaton, İslam Ve İnsanlığın Kaderi, s. 220)  “Peygamber birçok seferi yönetmiş, öğretmenlik yapmış, ailesine ve arkadaşlarına da ayıracak zaman bulmuştur.” (Eaton, s. 228) “Hz Muhammed, hem cesareti, hem de şefkatinden dolayısıyla sevilir. Sadece bir savaşçı ve insanların önderi olduğu için değil, mükemmel koca, mükemmel bir baba ve mükemmel arkadaş olduğu için de sevilir. Ona en yakın olmuş insanlar, ‘havariler’ olarak değil, arkadaşlar (Ashab) olarak bilinir. Hz Muhammed olmasa bu dünya soğuk ve tahammül edilmez bir yer olurdu.” (Eaton, s. 125) “Hz Muhammed’in geleceği garanti altında gözüküyordu.” (Eaton, s. 193) ‘Geleceğinden emin olan’, Hılfu’l-Fudul’a üye olup zenginlerle iç içe bulunan, Hacer ül Esved’di yerine koyarken gösterdiği çözümlerle kabile reislerince sözüne itimat edilen Hz Muhammed’in, tüm bunları neden terk edip, 12 yıl işkenceyi göze alsın, 2 yıl özel olarak Müslümanlar tutsak hayatı yaşarken, eşi vefat etmiş, Ebu Talip hemen sonra vefat etmiş, yani hüzün yılı yaşayan Muhammed, neden sonucu belirsiz bir yola girsin? Mesajının içeriğinde de o dönemin müşriklerini çekecek ne putlar, ne içki, ne de Mekkeli Arapların müşriklerin hoşuna gidecek kabilecilik vardır! Aksine zekat oruçtan tevhid inancına dek hep o dönemde tepki çekecek kurallar zinciri ile gelmiştir!  

Hz Muhammed (sav) Kimdir?

Kur’an, Rumların savaşı kazanacağını nereden biliyordu? Hudeybiye anlaşması şartları Müslümanların aleyhine gibi iken efendimiz neden bu şartları kabul etmiştir? Cahil biri de okuyup nasıl yaşaması gerektiğini anladığı; ABD’li matematik profesörünün de okuyunca imana dönmesine vesile olan ve içinde hukuk, iktisat, sosyo-psikolojik içeriğe sahip, toplumu tamamen değiştiren bir kitabı ümmi olan biri mi yazmıştır?.Tanrı kabul edilen putları kırıp yerine tek ilah kavramını yerleştiren, ırkçılığın ortamında yetişen topluma ümmet bilincini kazandıran, kumarı yasaklarken, zekatı emreden ve benzeri birçok ibadeti, dini bir emir ve yasaklar zinciri olarak topluma benimseten birisidir. O, gece kalkıp saatlerce namaz kılarken, iftar etmeden üst üste günlerce oruç tutan biri olarak davetini önce neden fakir, köle, ezilmişler kabul etmiştir? Çevresindekiler kendisinden mucize beklerken oğlu İbrahim vefat edince güneş tutulunca bunu, “Bunlar hiç kimsenin ölümünden veya yaşamasından/doğmasından dolayı tutulmazlar.” diyerek çevresine açıklayan birisidir. Etrafına korku salan adama ‘adil’ sıfatlı birine dönüştürendir O. Dokuz arkadaşını para için öldüreni dünya malına önem vermez birine, köle olan kişiyi ‘efendi’ diye hitap edilen bir şahsiyete dönüştürendir. Tarihte hiç bir zaman bir devlet kurup dünya tarihinde hiç söz sahibi olmayan Arapları çok kısa bir zamanda 3 kıtaya yayılmış bir devlet kurduran, fethedilen ülkelerin kültürü içinde erimeyip onlara İslam’ın ruhunu özümseten,  dünya ilim tarihine damga vuran bilginler ve dünyaya ahlak abidesi olacak birçok ahlak önderlerini yetiştiren bir ortamı kuran, düşmanlarını af ederek kazanan, toplumu değiştirip yeni bir kültür oluşturup yüzlerce yıl sonra bile hala devamını sağlayan, barışı amaçlayan ama cihadı göz ardı etmeyen biridir O (sav). Güçsüz olduğunda zulme uğrasa da, güçlü olunca tüm dini inanç sahiplerini bir arada yaşatabilen bir dünya görüşü oluşturan kaç önder şahsiyet vardır ve kaçının fikirleri bu kadar uzun süre yaşamıştır? İskender’den Timur’a, Lenin’den Hitler’e hangisinin fikirleri günümüze dek yaşamıştır? Ruhbanlık sınıfı yerine ilahi kanunları merkeze alan, yaratıcının tüm kulları insanlıkta ve dinde eşit ilan eden, tevhid-ahlak-adalet ve emanet eksenli bir din kurup; ibadetten ahlaka, siyasetten imana tüm esasları tek ilaha bağlayan, baba, dede, yetim, fakir, zengin, yönetici, komutan vb. olup halkla iç içe yaşayan bir insan olan ve daha önce siyaset, ekonomi, toplumsal konularla ilgilenmeyen ama zulme, yalana, şirke, süistimal ve iltimasa karşı olan; adaleti, danışmayı, işi ehline vermeyi savunan ve insanlık tarihini tevhid eksenli bir merkeze oturtan, dini esaslarının tümünün tutarlı ve yaşamla iç içe olan biridir O (sav) Böyle biri hiç, haşa,  deli, menfaatperest, yalancı olabilir mi?

İmandan hukuk’a özgün bir sistemi, okuma bilmeyen bir kişi nasıl kurabilmiştir? Hayatını, tebliğ ettiği ilkelere uygun olarak geçiren, mal mülk tekliflerine sırt dönen,  her şeyi elinden alınıp her türlü zulmün kendine yaşatıldığı şehri geri dönüp fethettiğinde herkesi af eden biridir O (sav). İçinde bilimsel ayetler olan, gayb haberlerini barındıran bir kitabı tebliğ eden, geçmiş toplumlarla ilgili bilgiler içeren Kur’an’ı tebliğ edendir O (sav) Tahrif edilmiş İncil-Tevrat’taki, haşa, peygamberlere atılan iftiralardan (Davud (as) başkasının eşine sarkmamış; Lut (as) kızı ile zina etmemiş; Süleyman (as) müşrik olmamış; Eyyüp (as) asla hastalıklarına isyan etmemiştir vd.) onları temize çıkarandır O (sav)..

 

.

.

.

.