Resûl-i Ekrem Mustalik (Müreysî) Gazvesi’nden dönerken beraberinde götürdüğü eşi Aişe, konakladıkları bir yerde sabaha karşı tekrar hareket emri verildiğinde özel ihtiyacını gidermek üzere ordugâhtan uzaklaşır. Geri gelirken boynundaki Yemen (Zafâr) akiği gerdanlığın düşmüş olduğunu fark eder ve kendisini bekleyecekleri düşüncesiyle dönüp aramaya koyulur; ancak karanlıkta onu bulup el yordamıyla tanelerini toplayıncaya kadar çok vakit kaybeder. Bu sırada kervana hareket emri verilir, kadınlar deve üzerine konan kapalı odacıklarda seyahat ettikleri ve Hz. Peygamber’in (sav) eşlerinin artık perde arkasından konuşup görüşmeleri emri de gelmiş bulunduğu için onun devesini çekenler, kendisini mahfede zannederler ve yola devam ederler. Hz. Aişe Konak yerine geldiğinde diğerlerinin hareket ettiğini görür ve yokluğunu anlayınca aramaya çıkacakları inancıyla orada beklemeye başlar; bu arada uyuyakalır. Ordunun artçılarından Safvân b. Muattal es-Sülemî görevi gereği kamp yerini kontrol ederken onu bulur ve devesini yere çökertip, kendisi de uzaklaştıktan sonra Hz Aişe’yi devesine bindirip hayvanın yelesinden tutup kendi yaya olarak yola çıkarlar ve bir süre sonrada orduya yetişirler; fakat hızlı yürümekle birlikte kendisi yaya olduğu için kafileye ancak kuşluk sıcağında mola verdikleri zaman ulaşabilirler. Hz Aişe olayı şöyle anlatır: Safvan, devesini ıhdırdı. Beni, binsin diye ayağını devesinin ön ayağına bastı. `Bin` dedi ve kendisi geri çekildi. Ben de hemen kalkıp deveye bindim. Kendisi de devenin başını, yularını çekerek askere yetişmek için sür`atle ilerlemeye başladı. Sabaha kadar askerin arkasından yetişemedik. Nihayet asker, konak yerine inip yerleştiği sırada idi ki Safvan`ın, devemin yularını çekerek konak yerine getirdiği görüldü. “ ( İbn Hişam, es-Sîre, II, 298, Sîre, 3:310-311; Müslim, 8:113-114 )

 Söz konusu gecikme başlangıçta kötüye yorumlanmamış, hatta kimsenin dikkatini bile çekmemişken, hicretten önce Hazrec kabilesinin reisi olan ve Medine’nin yönetimi kendisine verilmek üzere iken Hz. Peygamber’in gelmesiyle bundan mahrum kalan Abdullah b. Übey b. Selûl’ün başlattığı dedikoduyla birlikte iç huzursuzluklara yol açan önemli bir olay halini almıştır. İslâmiyet’i istemeyerek kabul ettiği için münafıkların reisi diye bilinen Abdullah b. Übey ile adamlarının Resûl-i Ekrem’i ve kayınpederi Hz. Ebû Bekir’i küçük düşürmeye ve aralarını açmaya yönelik sözleri, bazı müminlerin de katılmasıyla ( Kaynaklar bunlardan Hassan b. Sabit, Mistah b. Üsâse ve Hamne bint Cahş’ın adını vermektedir) kısa zamanda yayılma istidadı göstermişti. Sefer dönüşü rahatsızlanarak bir ay kadar yatan Hz. Aişe ise bunu duymamış, sadece bu süre içerisinde daha önceki rahatsızlıklarında gösterdiği ilgiyi göstermeyen Resûlullah’ın odasına seyrek uğramasından bir şeyler olduğunu sezmişti. Hz. Aişe, hastalığının nekahet döneminde bir tesadüfle babasının teyzekızı Ümmü Mistah’tan oğlunun bu dedikoduyu anlattığını duymuş ve üzüntüsünden tekrar hastalanmış (Müslim, Tevbe, 56) arkasından da Hz. Peygamber’den izin alıp babasının evine gitmişti.” (İslam Ans. T.D.V. 21/507–509)

 Hz. Ömer fikrini şöyle ifade etti: “Yâ Resûlallah! Hâşâ! Bu büyük bir bühtan ve iftirâdır. Kesinlikle biliyorum ki, bu, münâfıkların yalanlarından birisidir.”

Hz. Ali de kanaatini şöyle ifâde etti: “Yâ Resûlallah! Bir gün bize namaz kıldırıyordun. Namaz içinde iken, ayakkabılarını çıkartmıştınız. Size uyarak biz de çıkartmıştık.
“Namaz bitince, ayakkabılarımızı çıkarmanın sebebini bize sormuştun. Biz de sana uymuş olmak için çıkardığımızı söylemiştik. Bunun üzerine siz; `Temiz olmadıkları için, onları çıkarmamı bana Cebrâil emretti` demiştiniz.”Böyle ayakkabılarına bulaşan pislik, size bildirildiği ve onları pislik bulaşığından dolayı çıkarmanız size emredildiği halde, ailenize, namus kirletecek kötülüklerden bir şey bulaşsın da, onu çıkarmanız için size emredilmesin, olur mu hiç?” (İnsanü`l-Uyûn, 2:624-625 )

 Yine Hz Ali, gerçeği öğrenmek için Aişe’nin cariyesi Berire’nin tanıklığına da başvurulabileceğini söyler. Berire, “hanımı için iyilikten başka bir şey bilmediğini” söyler. Berire, Hz. Aişe’yle sürekli beraberdi, belki  de Hz. Peygamberden daha fazla yanında oluyordu. (Sîre, 3:313-314; Müslim, 8:115 )

  Safvan erkeklik gücü olmayan  (hasûr) birisi idi. Bunu kendisi de açıkça ifade etmiştir (Ibn Hisam  s. 306, Müslim, Tevbe, 57)

Hz. Peygamber’in hanımlarından hiçbiri iftirada en ufak bir rol almadıkları gibi, onu tasvip edici en ufak bir söz bile söylemediler. O kadar ki, uğruna kız kardeşi Hamne bint-i Cahş’ın iftirada rol oynadığı Hz. Zeyneb bile rakibesi (Hz. Aişe) hakkında ancak iyi sözler etti. Bizzat Hz. Aişe (r.a) bunu şöyle açıklar: “Hz. Peygamber’in hanımları içinde Zeynep benim en güçlü rakibimdi. Fakat iftira olayıyla ilgili olarak Hz. Peygamber kendisine görüşünü sorduğunda, o şöyle cevap vermişti: “Ey Allah’ın Rasûlü, Allah’a yemin ederim ki, onda takvadan başka bir şey görmüş değilim.” (Müslim, 8:118, Mevdudi, Tefhimü’l-Kur’an 3/502)

  Eğer Hz. Peygamber, Hz. Aişe’nin zina yaptığına inansa ve boşasaydı kim ne diyebilir di ki? Kaldı ki Hz. Ali boşamasını söylemiştir, ama Hz. Peygamber vahyi beklemiştir. Yüce Allah’ta onun masum olduğunu kâfirlerin dedikodularıyla hareket edilemeyeceğini bildirmiştir. (Nûr, 11-20, Müslim, 8:117; Müsned, 6:197)

  O gün ordunun artçısı olan Safvân b. Muattal es-Sülemî’dir. Bir Müslüman’ın, Peygamberin eşine karşı anormal bir duygu taşıdığını hangi akıl kabul edebilir ki? İstanbul Eyyüb semtinde mezarı bulunan Eba eyyul el-Ensari’nin karısı iftira söylentilerinden söz ettiğinde, bu büyük sahabi şöyle demiştir: “Ey Eyyub’un annesi, Aişe’nin yerinde orada sen olsaydın böyle bir şey yapar mıydın?” Karısının “Allah’a yemin olsun ki asla yapmazdım.” demesi üzerine de şunu söylemiştir: “O halde Aişe senden daha iyi bir kadındır. Bana gelince, Safvan’ın yerinde ben olsaydım, böylesine kötü bir düşünceyi aklımdan bile geçirmezdim. Safvan ise benden daha iyi bir Müslüman’dır.” (Mevdudi,Tefhimü’l-Kur’an 3/503)

   Hz Aişe inen ayet üzerine: “Ben, Allah’tan başka kimseye hamd ve teşekkür etmem. Benim beraatımı bildiren Allah’tır!” diyerek biraz da naz ile kırgınlığını ifâde etti. Bunun üzerine Allâh Rasûlü (sav), tebessüm buyurdular. Bir ay süren sıkıntı, Allah’ın lütuf ve merhameti sayesinde nihayete erdi. (Buhârî, Şehâdât 15, 30, Cihâd 64, Meğâzî 11, 34; Müslim, Tevbe 56; Ahmed, VI, 60, 195, Zemahşerî, IV, 121 )

  Nûr suresinin 11. ve müteakip on ayet hem iftira edenlerin maskelerini indirmiş hem de iftira ile ilgili önemli hükümler getirmiştir. Bu olay ile aslında efendimizin hayatı üzerinden tüm Müslümanlara mesajlar verilmektedir. Efendimiz hayatın her alanında Müslümanlara örnek olmuştur; Fakir de zenginde olmuş durumuna göre sabretmiş, infak etmiştir. Oğlu vefat etmiş hatta o sırada Ay tutulmuş, “Efendimizin oğlu vefat ettiği için bu oldu.” Diyenlere itiraz etmiş, doğrusunu açıklamış, kadınlara miras verilmesinden evlatlık müessesinin gerçek hüviyetine kavuşturulmasına dek bir çok olayda efendimiz üzerinden Allah kullarına uygulamaları gereken davranışları göstertmiştir.

 İşin en ilginç yönü bu olayı o zamanlar gündeme getiren ve siyasi amaç peşinde koşan, inanç olarak kâfir olan münafıklardı, onlar o dönemde olduğu gibi günümüzde de mevcuttur ve kıyamete kadar da olacaktır.

  Rivayetlerde, söylentileri birkaç kişinin yaydığı ifade olunmaktadır. Bunlar da Abdullan b. Übeyy, Zeyd b. Rifa (Yahudi münafık Rifaa b. Zeyd in oğlu), Mistah b. Üsase, Hassan b. Sabit ve Hamne bint-i Cahş’tı. Bunlardan ilk ikisi münafık, kalan üçü ise yanlış anlama ve zayıflıktan dolayı şerre karışmış Müslümanlardı. Şerre az veya çok bulaşmış başka kişilerin adlarına Hadis ve Siyer kitaplarında rastlanmamaktadır.

   Ateist Dursun “ Gecenin önemli bir bölümünde birlikte kalan Aişe ile Safvân, bu birlikteliği daha önce planlamış olamazlar mıydı? Çünkü Safvân’ın arkadan geldiğini herkes gibi Aişe de biliyordu. Aişe isteseydi kolyeyi aramaya giderken haber verebilirdi.” Demektedir.

   Gerek Müslim (Müslim, Tevbe, 56)  ve gerekse Buhârî (Buhârî, Tefsîru sureti’n-Nûr, 6) Sahih’lerinde hâdiseyi bütün tafsilatıyla vermişlerdir. Buradan anlaşıldığına göre Hz. Aişe sabaha karşı tabii ihtiyacını gidermek için gitmiştir. Zâten Hz. Peygamber (sav) bu zamanlarda hareket emri verirlerdi. Hz. Aişe’nin gerdanlığı aramak üzere gitmesi ve bulması da ortalığın ağarmakta olduğunu gösterir. Buhârî’de Safvân’ın tan yeri ağardıktan sonra oraya geldiği açıkça ifade edilmiştir. İkinci konaklama yerinde hemen arkalarından yetiştikleri de yine bütün rivâyetlerde kaydedilmektedir. Bütün bunlar güvenilir kaynaklarda yer aldığına göre “gecenin önemli bir bölümünü birlikte geçirdiler” sözü, baş münafıkın baş iftirasına benzemiyor mu?

  Hz. Aişe’nin kolyeyi aramak üzere gittiğini haber vermemesinin makul sebepleri vardır: Hemen gidip dönecektir, Peygamber (sav) hanımlarının perde arkasından olmaksızın başkalarıyla konuşmaları yasaktır, insanlar bir şeylerini kaybedince hemen söylemez, önce arayıp bulmaya çalışırlar.

Hz. Aişe’nin kolyeyi aramak üzere gittiğini haber vermemesinin makul sebepleri vardır: Hemen gidip dönecektir, Peygamber (sav) hanımlarının perde arkasından olmaksızın başkalarıyla konuşmaları yasaktır, insanlar bir şeylerini kaybedince hemen söylemez, önce arayıp bulmaya çalışırlar.

   İslam düşmanları her daim bu olayı İslam’a saldırmak için bir malzeme olarak kullanmaya çalışmışlardır. 1013 yılında Bizans sarayına elçi olarak giden Bakıllani’ye papazlar kralın huzurunda, ” Peygamberinizin iftiraya uğrayan eşi Hz Aişe’ye ne olmuştu?” diye alaycı üslupla sordukları soruya Bakıllani hemen cevabı verir: ‘ Aişe ile Meryem iftiraya uğradılar. Aziz ve celil olan Allah onların suçsuzluklarını açıkladı. Aişe eşi olan ama çocuk doğrumayan bir kadındı. Meryem ise kocasız olduğu halde bir çocuk doğurdu. Şu halde Aişe’nin Meryem’e nispetle daha suçsuz olması gerekir. Ama her ikisi de kendilerine yapılan iftiralardan uzak ve suçsuz kadınlardır. Allah’ın selamı ikisinin de üzerine olsun ‘ ( İbni Asakir, Tebyinu Kezibil Müfteri, s. 219; İbni Kesir, el-Bidaye, XV/549)

     “Peygamberin eşleri de Müminlerin analarıdır.” ( Ahzab, 6 )